متن اعتقادنامۀ وست مینستر- فصل هشتم: واسطه بودن مسیح

متن اعتقادنامۀ وست مینستر

فصل هشتم: واسطه بودن مسیح

1. خدا را در ارادۀ ابدی‌اش چنین پسند آمد که خداوند عیسی یعنی پسر یگانۀ خود را به عنوان واسطه در میان خدا و انسان انتخاب (اشعیا 43: 1؛ 1پطرس 1: 19-30؛ یوحنا 3: 16؛ 1تیموتائوس 2: 5) و مقرّر فرماید به طوری که او پیامبر (اعمال رسولان 3: 20-22؛ ر.ک تثنیه 18: 15) و کاهن (عبرانیان 5: 5-6) و پادشاه (مزمور 3: 6؛ لوقا 1: 32؛ ر.ک اشعیا 9: 5-6؛ رسولان 2: 29-36؛ کولسیان 1: 13) و رأس و منجی کلیسای خود (افسسیان 5: 23) و وارث همه چیز (عبرانیان 1: 2) و داور عالم (اعمال رسولان 17: 31) باشد و خدا از ازل به مسیح قومی عطا فرمود که ذرّیت او باشد (یوحنا 17: 6؛ مزمور 22: 30؛ اشعیا 53: 10؛ افسسیان 1: 4) و توسط او در وقت معین خریداری و دعوت گردد و عادل شمرده و تقدیس کرده و پر جلال شود (1تیموتائوس 2: 6؛ اشعیا 55: 4-5؛ 1قرنتیان 1: 30؛ رومیان 8: 30).
2. پسر خدا، که اقنوم دوم در تثلیث اقدس است، چون خدای حقیقی و سرمدی و با پدر هم ذات و مساوی است، وقتی زمان به کمال رسید طبیعت انسان (یوحنا 1: 1،1 14؛ 1یوحنا 5: 20؛ فیلیپیان 2: 6؛ غلاطیان 4: 4) را با همۀ صفات اصلی و ضعف معمولی آن بر خود گرفت ولی بدون گناه بود (فیلیپیان 2: 7؛ عبرانیان 2: 14، 16-17) و به وسیلۀ قدرت روح القدس در رَحِم مریم باکره قرار گرفت و از او متولد گردید (لوقا 1: 27، 31، 35؛ ر.ک متی 1: 18، 20-21) به نحوی که دو جنبۀ کاملاً کامل و متمایز یعنی جنبۀ الهی و جنبۀ انسانی به طور جدانشدنی در یک شخص جمع شد و آن هم بدون تبدیل یا آمیختگی و اغتشاش (متی 16: 16؛ کولسیان 2: 9؛ رومیان 9: 15؛ 1تیموتائوس 3: 16). آن شخص، خدای حقیقی و انسان حقیقی و در عین حال مسیح واحد است که یگانه واسطۀ میان خدا و انسان است (رومیان 1: 3-4؛ 1تیموتائوس 2: 5).
3. خداوند عیسی در جنبۀ انسانی‌اش، که به شرح فوق با جنبۀ الهی یکی شد، با روح القدس به فراوانی تقدیس و مسح گردید (مزمور 145: 7؛ یوحنا 3: 34؛ ر.ک اشعیا 61: 1؛ لوقا 4: 18؛ عبرانیان 1: 8-9) و در خودش همۀ خزائن حکمت و معرفت را جمع داشت (کولسیان 2: 3) و پدر را پسند آمدکه کلّ کمال در عیسی ساکن شود (کولسیان 1: 19) به طوری که او مقدّس و بی آزار و پاک و پر از لطف و راستی بوده (عبرانیان 7: 26؛ یوحنا 1: 14) و برای اجرای مأموریت خود به عنوان واسطه و ضامن به طور کامل آماده باشد (اعمال رسولان 10: 38؛ عبرانیان 12: 24؛ عبرانیان 7: 22). عیسی این مأموریت را برای خودش به وجود نیاورد بلکه از طرف پدر برای قبول آن دعوت شد (عبرانیان 5: 4-5) و پدر تمام قدرت و داوری را به او سپرده و اجرای آن را به او محوّل نمود (یوحنا 5: 22، 27؛ متی 28: 18؛ اعمال رسولان 2: 36).
4. خداوند عیسی این مأموریت را با رضایت کامل قبول فرمود (مزمور 40: 7-8؛ ر.ک عبرانیان 10: 5-10؛ یوحنا 4: 34؛ یوحنا 10: 18؛ فیلیپیان 2: 8) و برای اجرای آن در زیر شریعت قرار گرفت (غلاطیان 4: 4) و شریعت را به طور کامل اجرا نمود (متی 3: 15؛ متی 5: 17؛ عبرانیان 5: 8-9) و عذابهای شدید در روح خود (متی 26: 37-38؛ لوقا 22: 44؛ متی 27؛ 46) و دردهای بسیار سخت در بدن خود محتمل گردید (متی 26: 67-68؛ متی 27: 27-50) و مصلوب شده، جان داد (مرقس 15: 24، 37؛ فیلیپیان 2: 8) و مدفون گردید و مدتی تحت تسلط مرگ قرار گرفت اما بدن او فسادی ندید (متی 27: 60؛ اعمال رسولان 2: 24، 27؛ اعمال رسولان 13: 39، 37؛ رومیان 6: 9). روز سوم، با همان بدنی که در آن عذاب کشیده بود از مرگ برخاست (1قرنتیان 15: 3-4) و با همان بدن (لوقا 24: 39؛ یوحنا 30: 25، 27) به آسمان صعود فرمود و در آنجا در دست راست پدر نشسته است (لوقا 24: 50-51؛ 1پطرس 3: 22) و برای ایمانداران شفاعت می‌کند (رومیان 8: 34؛ عبرانیان 7: 25؛ ر.ک عبرانیان 2: 24) و در پایان جهان مراجعت خواهد کرد تا انسانها و فرشتگان را داوری فرماید (اعمال رسولان 1: 11؛ یوحنا 5: 28-29؛ رومیان 14: 10 (بخش دوم)؛ اعمال رسولان 10: 42؛ متی 13: 40-42؛ یهودا 6؛ ر.ک 2پطرس 2: 4).
5. خداوند عیسی به وسیلۀ اطاعت کامل و قربانی نمودن خود، که توسط روح سرمدی یک بار به خدا تقدیم گردید، پدر را از نظر عدالت الهی کاملاً قانع ساخت (رومیان 5: 19؛ عبرانیان 9: 14؛ عبرانیان 10: 14؛ افسسیان 5: 2؛ رومیان 3: 25-26) و برای همۀ کسانی که پدر به او عطا فرموده است نه فقط مصالحه و آشتی، بلکه میراث ابدی در ملکوت آسمان فراهم فرمود (دانیال 9: 24؛ 2قرنتیان 5: 18؛کولسیان 1: 20؛ افسسیان 1: 11، 14؛ عبرانیان 9: 12، 15؛ یوحنا 17: 2).
6. با وجودی که کار نجات توسط مسیح فقط بعد از مجسم شدنش عملاً انجام شد، به همین رو، قدرت و تأثیر و فواید آن در تمام ادوار از ابتدای عالم به تَواتُر به برگزیدگان رسید و این امر از طریق وعده‌ها و نشانه‌ها و قربانی‌ها عملی گردید که در آنها مسیح، به عنوان نشانه‌ای از نسل زن که سر مار را خواهد کوبید و به عنوان برُۀ خدا که از ابتدای عالم ذبح گردید و دیروز و امروز و تا ابدالآباد همان است، مکشوف شد (غلاطیان 4: 4-5؛ پیدایش 3: 15؛ 1قرنتیان 10: 4؛ مکاشفه 13: 8؛ عبرانیان 13: 8؛ ر.ک رومیان 3: 25؛ عبرانیان 9: 15).
7. مسیح کار خود را به عنوان واسطه با هر دو جنبۀ خود عملی ساخت و از هر جنبه کار مناسب با آن را انجام داد (یوحنا 10: 17-18؛ 1پطرس 3: 18؛ عبرانیان 1: 3؛ ر.ک عبرانیان 9: 14). اما چون او شخص واحدی است، در کتاب مقدس گاهی هر چیزی که به یک جنبه مربوط می‌گردد به جنبۀ دیگر نسبت داده شده است (اعمال رسولان 20: 38؛ لوقا 1: 43؛ ر.ک رومیان 9: 5).
8. مسیح به تمام کسانی که نجات را برای آنها فراهم فرموده است یقیناً و عملاً نجات ارزانی می‌فرماید (یوحنا 6: 37، 39؛ یوحنا 10: 15-16، 27-28)و برای آنها شفاعت می‌نماید (1یوحنا 2: 1؛ رومیان 8: 34) و به آنها در کلامش و توسط کلامش اسرار نجات را آشکار می‌سازد (یوحنا 15: 15؛ افسسیان 1: 9؛ یوحنا 17: 6) و آنها را توسط روح خود عملاً ترغیب می‌نماید (یوحنا 14: 26؛ 2قرنتیان 4: 13؛ رومیان 8: 9، 14؛ رومیان 15: 18-19؛ یوحنا 17: 17) که ایمان بیاورند و اطاعت کنند و دلهای آنها را توسط کلام و روح خود اداره می‌فرماید و همۀ دشمنانشان را، به وسیلۀ قدرت و حکمت کامل خود از طریقهایی که به روشهای عجیب و غیر قابل بررسی او هماهنگی دارد، شکست می‌دهد (مزمور 110: 1؛ 1قرنتیان 15: 25-26؛ کولسیان 2: 15؛ لوقا 10: 19).