باستان شناسی و کتاب مقدس: پاپیروس الفانتین- مشخص کنندۀ عصر عزرا و نحمیا

پاپیروس الفانتین (ELEPHANTINE)، مشخص کنندۀ عصر عزرا و نحمیا

این پاپیروس در سال 1903 در جزیرۀ الفانتین، محل اولین آبشار بزرگ نیل در مصر، کشف شد. این مدرک مهم یک دید کلی از یکی از نواحی دور افتادۀ امپراطوری فارس، در اواخر قرن پنجم ق.م. ارائه می دهد. در واقع پاپیروس الفانتین مربوط به یک گروه نظامی یهودی است که در آن محل سکونت داشتند. به زبان آرامی که زبان سیاسی و تجاری آسیای غربی در دورۀ امپراطوری فارس بود، نوشته شده است. این زبان کم کم جانشین زبان عربی شد و به عنوان زبان روزمرۀ مردم یهود در آمد. مضمون آن جنبه های متفاوتی دارد، از رونوشتی از کتیبه بیستون داریوش گرفته تا قرارداد ازدواج یهودی. این نامه ها در بارۀ غارت کردن یک معبد یهودی در الفانتین، در جفایی که بر یهودیان در 411 ق.م. روی داد، صحبت می کند. یهودیان در این اجتماع دور از دسترس، خدا را پرستش می کردند و به او «یاهو» (Yahu) می گفتند.

نامه های دیگر الفانتین که در سال های اخیر پیدا شده و توسط کوزۀ بروکلین (Brooklyn) انتشار داده شده است، شرح می دهد که معبد پس از ویرانی، بازسازی گردید. در آن ها نام «یاهو»، به معنی «خدایی که در دژ یا قلعه (YEB)، ساکن می شود» ذکر گردیده است. (مقایسه کنید با مزمور 31: 3). این پاپیروس جدید نشان می دهد که مصر هنوز در اولین سال های اردشیر شاه (دوم) زیر سلطۀ فارس قرار داشت (404-359 ق.م.). بنابراین پاپیروس الفانتین زمینۀ کلی دورۀ عزرا و نحمیا و دورۀ امپراطوری فارس باستان را روشن می سازد و نوری بر چگونگی زندگی یهودیان که در مناطق دور از مرز، مانند الفانتین در مصر پراکنده شده بودند، می افکند. آن ها همچنین از نظر تحقیق در علم زبان آرامی آن دوره، با ارزش هستند و بیشتر رسوم و نام هایی که در کتاب مقدس آمده توسط این یافته های ادبی مهم نیز شرح داده می شود.

برگرفته از کتاب دائرةالمعارف کتاب مقدس