بخشش یا آتش انتقام؟ کدامیک؟

?️?. «ای خداوند برخیز! ای خدا دست خود را برافراز و مسکینان را فراموش مکن! چرا شریر خدا را اهانت کرده در دل خود می گوید: «تو بازخواست نخواهی کرد؟»
(مزمور ۱۰: ۱۲ و ۱۳)

عزیزی را به یاد دارم که روزی به من گفت:
یکی از خویشان شوهرم با بدترین شکلی با من دشمن بود و سال ها به من بدی کرد. او از هر فرصتی استفاده می کرد تا به من آسیب برساند. زندگی ناپاکی داشت و از اینکه من پاکدامن و نجیب بودم و سرم به کار و زندگی خودم بود حسادت می ورزید و مدام درصدد آزار و رنج من بود.
به نظر تو اگر این شخص که زندگی ناپاکی داشت و بعد از همه بدی هایی که درحق من کرد، توبه کند خدا او را خواهد بخشید؟
کمی مکث کردم و با خود در این فکر بودم که او منتظر شنیدن چه جوابی از جانب من است؟
به او گفتم: بله خداوند او را خواهد بخشید اگر واقعاً با تمام دل از گناهانش پشیمان و نادم باشد و عمیقاً توبه کند، بخشیده خواهد شد.
او از جواب من بسیار آشفته شد و گفت: پس آزار و اذیت‌هایی که طی این سالها به من و خانواده‌ام رسانده چه می شود؟ چرا خدا باید او را ببخشد؟ این چه عدالتی است؟
این بی انصافی ست.
من که از آشفتگی او شدیداً ناراحت شده و دلم برایش سوخته بود گفتم: عزیزم به همان دلیلی که خدا گناهان من و تو را بخشیده. همان گناهانی که قلب او را شکست. ولی با وجود همه این چیزها، او ما را عفو کرد و لطفش هر روزه شامل حال ما می شود.
این مسئله را از طریق کلام برایش باز کرده و توضیح دادم. با عقل و منطق پذیرفت و لیکن دلش از پاسخ من چندان راضی و خشنود نبود.
شاید بارها از جانب دیگران نادیده گرفته شدیم یا در جمع مورد تحقیر و ناسپاسی قرار گرفتیم. از پشت به ما خنجر زدند و حق ما را پایمال کردند و یا از هر طریقی درصدد آزار و اذیت‌ ما شدند.
چقدر دلمان می خواست خدا خیلی زود آنها را تنبیه کند و نتیجه اعمال زشت شان را ببینند.
داود بارها از خدا می خواهد که دشمنانش را با بدترین شکلی مجازات کند و آنها را به سزای اعمالشان برساند.
در کتاب مکاشفه جمعیتی که برای کلام خدا و شهادتی که داشتند و کشته شده بودند از خدا می خواهند تا انتقام خونشان گرفته شود. (مکاشفه ۶: ۹ – ۱۱)
قبل از هرچیز کمی بیاندیشیم که اگر عیسا به خاطر ما روی صلیب نمی رفت و کفاره گناهان ما پرداخت نمی شد، برای ما چه اتفاقی می افتاد؟
همان سرنوشتی که ما برای آزار دهندگان خود می خواهیم، نصیب ما می شد.
شکی ندارم اگر از دیدگان خدا به مردم بنگریم و قلبی مثل او داشته باشیم، می توانیم همانند او این دعا را با تمام وجود برای آنها بکنیم که: «پدر آنها را ببخش زیرا نمی دانند که چه می کنند.»
همواره بخشش بر انتقام و کینه توزی ارجحیت دارد.
چه بخواهیم و چه نخواهیم، چه خوشمان بیاید یا نیاید، داوری خدا بر کسانی که به او ایمان نمی آورند، سخت خواهد بود.
ایمان به مسیح موجب می شود تا توسط او بخشیده و از عواقب انتظار هولناکی که برای گناهکاران پدید می‌آید، در امان بمانیم.
ایمان به مسیح یعنی پایان محکومیت و مرگ و داوری.
اگر حقیقتاً به عیسا ایمان داریم، قادر هستیم تا دیگران را نه فقط ببخشیم بلکه برای آنها دعای برکت کنیم.
تجربه بخشش دیگران، از آن تجربه های شیرین و مطلوبی است که بسیاری از ایمانداران به آن دست یافته اند.
حس می‌کنی که قلبت مثل قلب مسیح شده و او از اینکه تو می توانی دیگران را ببخشی رضایت دارد.

«و آوازی بلند از آسمان شنیدم که می گفت: «اینک خیمه خدا با آدمیان است و با ایشان ساکن خواهد بود و ایشان قوم های او خواهند بود و خود خدا با ایشان خدای ایشان خواهد بود. و خدا هر اشکی را از چشمان ایشان پاک خواهد نمود زیرا که چیزهای اول درگذشت.»
(مکاشفه ۲۱: ۳ و ۴). ??️

یادداشتی از خواهر گرامی مان ر.پ.