مطالبی در بارۀ باغ عدن (بررسی کوتاه پیدایش 2: 4-17)
در باب اول، آفریننده «خدا» (الوهیم) نامیده شده که اسم عام این وجود برتر است. در اینجا، این نام «خداوند خدا» (يهوه الوهيم)، یعنی اسم شخصی اوست، و این نخستین قدم خدا در مکشوف کردن خود است.
«باران نبود، بلکه مه» (۵ و ۶)، این نکته باید به این معنی باشد که تا مدتی زمین به وسیله مه سنگین سیراب می شد، چون سطح زمین به اندازه ای گرم بود و بخارهای ناشی از آن به قدری غلیظ بودند که قطرات خنک باران حاصل از لایه های بیرونی ابرها پیش از این که به زمین برسند دوباره به بخار تبدیل می شدند.
«درخت حیات» (۹ ، ۳ : ۲۳)، ممکن است واقعاً خوراکی برای جاودانگی بوده باشد، به نشانۀ این که جاودانگی به چیزی بیرون از خود ما بستگی دارد. این درخت دوباره در اختیار کسانی قرار خواهد گرفت که رخت خود را با خون بره شسته اند (مکاشفه ۷:۲؛ ۲:۲۲ و ۱۴).
«درخت معرفت نیک و بد» (۹ و ۱۷) ، «برای خوراک نیکو» ، «به نظر خوشنما» ، و «دلپذیر دانش افزا» بود (۳: ۶). ماهیت این درخت چه حقیقی بوده باشد یا مجازی یا نمادین، اساس گناه آدم وحوا، حداقل تا حدودی، عبارت بوده از منتقل کردن کنترل زندگی شان از دست خدا به خودشان. خدا در اصل به آن ها گفته بود که می توانند هر کاری که بخواهند انجام دهند، «به جز» آن «یک چیز»، این آزمایش اطاعت آن ها بود. تا هنگامی که از آن «یک چیز»، اجتناب می کردند، خدا سَرور آن ها بود هنگامی که علیرغم فرمان خدا، آن «یک چیز»، را انجام دادند، خودشان را سَرور خود کردند. آیا این اساس گناه انسان نیست؟ از ابتدا خدا انسان را خلق کرد تا جاودانه زندگی کند، و تنها شرط آن اطاعت از خدا بود. انسان شکست خورد. پس از آن روند طولانی و آهستۀ نجات توسط یک نجات دهنده آغاز شد، که به واسطۀ او انسان می تواند مقام از دست رفتۀ خود را بازیابد. تنها در اطاعت از خداست که حیات وجود دارد.
برگرفته از کتاب راهنمای کتاب مقدس از انتشارات شورای کلیسایی 222
دریافت لینک کوتاه این نوشته:
|
کپی شد! |
