مقدمه ای بر رسالۀ اول پطرس رسول و شخص پطرس

مقدمه ای بر رسالۀ اول پطرس رسول و شخص پطرس

خطاب به کلیسای مورد جفا

پطرس

جهت اطلاع از دورۀ جوانی زندگی پطرس، به توضیح مربوط به مرقس 3: 13-19 مراجعه کنید. دربارۀ روزهای آخر عمر او، به غیر از این دو رساله در دست نیست. از سخنان عیسی در یوحنا 21: 18 چنین بر می آید که مرگ او، مرگ یک شهید بوده است. از آنجا که او رهبر شاگردان مسیح بود، به نظر می رسد که او از مراکز کلیسایی که در امپراتوری روم بودند، دیدار به عمل آورده باشد.

روایتی که معمولاً توسط کلیسای کاتولیک مطرح می شود، مبنی بر این که پطرس، کلیسای روم را بنبان گزاری نمود و به مدت 35 سال اسقف آن جا بود، پایۀ تاریخی ندارد. این در واقع افسانه ای است که سال ها بعد، هنگامی که اسقفان رومی در وسوسۀ کسب قدرت و رهبری مسیحیت قرار گرفتند، آن را اختراع نمودند.

برخی از مورخین معتقدند که شواهد کافی مبنی بر این که پطرس، در روم بوده است، وجود دارد. اکثر این مورخین بر این مطلب توافق نظر دارند که احتمالاً پطرس در آخرین سال زندگی خود به روم رفته است. او یا به دستور نرون به روم رفته است و یا این که با تصمیم خودش به منظور کمک به مسیحیانی که مورد شکنجۀ نرون قرار داشتند، به آنجا رفت.

بنابر روایت معروف «کجا می روی؟»، دوستان پطرس اصرار داشتند که او جهت نجات جان خود از روم فرار کند. او نیز تحت تأثیر این پیشنهاد قرار گرفت و گریخت. اما شب هنگام در خارج از روم، در جاده، در رؤیایی با عیسی ملاقات کرد. او از عیسی پرسید: «خداوندا کجا می روی؟» عیسی پاسخ داد: «من به روم می روم تا دوباره مصلوب شوم». پطرس بسیار شرمگین شد و دوباره به شهر برگشت و در آن جا او را به صورت برعکس مصلوب کردند، چرا که ابراز داشت که شایستگی ندارد تا مانند خداوندش مصلوب شود. اما این تنها یک روایت است و دقیقاً معلوم نیست که چقدر پایه و اساس تاریخی دارد.

برخی از روایات دیگر نیز حاکی از آنند که همسر پطرس که «کُنکوردی» یا »پریتوا» نام داشت، نیز شهید شد. بر طبق روایات، پطرس او را تشویق کرد تا با شجاعت بگوید «ما را به یاد آور، ای خداوند عزیز ما».

مخاطبین این رساله

پطرس این رساله را خطاب به کیساهای آسیای صغیر می نویسد (اول پطرس 1: 1). این کلیساها در اصل توسط پولس بنیان گزاری شده بودند. اگر چه در جایی نوشته نشده است، اما به نظر می رسد که پطرس یک یا چند دفعه از آن ها ملاقات به عمل آورده است. پولس خطاب به بعضی از این کلیساها رسالات غلاطیان، افسسیان و کولسیان را نوشته بود. رسالۀ اول پطرس تشابهات زیادی با رسالۀ افسسیان دارد. بعدها، یوحنای رسول خطاب به بعضی از این کلیساها مکاشفه را به رشتۀ تحریر در آورد.

مکان نگارش رساله

«بابل» (اول پطرس 5: 13): برخی عقیده دارند که این همان بابلی است که در مجاورت رود فرات قرار دارد. اما عقیدۀ کلی بر آن است که بابل در واقع کلمۀ سمبولیکی است که برای روم به کار می رفت. در مکاشفه 17: 5 و 18 نیز روم، بابل خوانده شده است. روزهای جفا، مسیحیان مجبور بودند در ارتباط با حکومت وقت، به خاطر تدابیر امنیتی، مراقب سخنان خود باشند. آن ها کلمۀ رمزی انتخاب کرده بودند که بین خودشان مصطلح بود، اما دیگران معنی آن را درک نمی کردند.

مرقس، در آن زمان نزد پطرس بود (اول پطرس 5: 13)؛ و از 2تیموتائوس 4: 11 چنین بر می آید که مرقس هنگام نگارش در آمدن این رساله، در روم بوده است.

هدف رساله

شکنجۀ مسیحیان توسط نرون (64-67 میلادی) در روم و اطراف آن، به صورتی جدی و شدید ادامه داشت. اما این اذیت و آزار، در تمام امپراتوری عمومیت نداشت. با این وجود رفتار نرون باعث شده بود که سایر دشمنان مسیحیت نیز به تقلید از او به بهانۀ شکنجه، سوء استفاده هایی بکنند. این زمان آزمایش برای بسیاری از مسیحیان بود. در آن زمان، حدود 35 سال از تولد کلیسا می گذشت و شکنجه های متفاوت را از طرف فرمانداران مختلف، در مکانهای مختلف تجربه کرده بود. اما حالا امپراتوری روم که قبلاً نسبت به وضعیت مسیحیان بی تفاوت بود، کلیسا را متهم به جنایت عظیمی نموده بود و در صدد مجازات آن  برآمده بود (به مقدمۀ دوم تیموتائوس مراجعه شود).

کلیسا، جفای جهانی و فراگیری را متحمل شده بود (5: 9). به نظر می رسید که انتهای همه چیز فرا رسیده است. این جفا، در واقع «آتش امتحان کننده» بود (4: 12). مسیحیان، شب هنگام در باغ های نرون سوزانیده می شدند. به نظر می رسید که شیطان مانند «شیر درّنده ای» آن ها را مورد حمله قرار داده بود (5 :8) و در صدد بود که کلیسا را ببلعد.

برخی عقیده بر آن دارند که پطرس این رساله را درست پس از شهادت پولس به رشتۀ تحریر در آورده (66 میلادی) و آن را توسط سیلاس (5: 12) که یکی از همکارارن پولس بود، به کلیساهایی که پولس بنیان گزاری کرده بود، فرستاده تا آنها را در تحمل زحمات تشویق نماید. سیلاس شخصاً خبر شهادت پولس را به کلیساهایی که پولس تأسیس کرده بود، داد.

برگرفته از کتاب راهنمای کتاب مقدس از انتشارات شورای کلیسایی 222