مفهوم امید در کتاب مقدس و اساس امید و توکل ایماندار به مسیح چیست؟

مفهوم امید در کتاب مقدس و اساس امید و توکل ایماندار به مسیح چیست؟

مزامیر ۶۲: ۵ «ای جان من، فقط برای خدا خاموش شو زیرا که امید من بر وی است، او تنها صخره و نجات من است و قلعۀ بلند من تا جنبش نخوردم».

تعریف امید در کتاب مقدس:

واژۀ امید، به احساسی اشاره می کند که با زمان آینده گره خورده است (م.ک با رومیان ۸: ۲۴-۲۵). با این وجود مفهوم آن بیش از یک خواسته یا آرزو برای به دست آوردن جیزی در زمان آینده است. امید در کتاب مقدس به طور کلی بر اساس یک اطمینان و اعتقاد راسخ و مثبت به رویدادهای آینده بنا شده است. البته، این رویدادها بر اساس وعده های خدا پیش خواهند رفت. وعده هایی که از کلام خدا بر ما مکشوف شده است. به عبارت دیگر، امید در کتاب مقدس مستقیماً به ایمان راسخ (رومیان ۱۵: ۱۳؛ عبرانیان ۱۱: ۱) واعتماد کامل به خدا (مزامیر ۳۳: ۲۱-۲۲) مربوط می شود و از آن جدا نیست. نویسندۀ مزامیر به روشنی واژۀ «توکل» را با «امید» مرتبط می داند: «بر رؤسا توکل مکنید و نه بر بنی آدم که نزد او اعانتی نیست… خوشا به حال آن که خدای یعقوب مددکار اوست، که امید او بر یهوه خدای وی می باشد» (مزامیر ۱۴۶: ۳-۵؛ م‌.ک با ارمیا ۱۷: ۷). این آیه ها نشان می دهند که امید قوم خدا امیدی است که باعث «شرمساری نمی شود» (رومیان ۵: ۵؛ م.ک با مزامیر ۲۲: ۴-۵؛ اشعیا ۴۹: ۲۳). امید مثل لنگری است که کشتی جان ما را در تمام شرایط زندگی ثابت و پایدار نگه می دارد (عبرانیان ۶: ۱۹- ۲۰)‌.

اساس امید ایماندار:

اساس قطعی امید یک فرد بر ذات و شخصیت خدا، پسر او، عیسی مسیح و کلام او (آن طور که در کتاب مقدس آشکار شده است ر.ک به مقالۀ صفات خدا) قرار دارد:

(1) کتاب مقدس نشان می دهد که خدا چگونه در گذشته همواره نسبت به قوم خود وفادار بوده است. برای مثال، مزامیر ۲۲، شرح مبارزۀ داود با موقعیت شخصی خود است که زندگی اش را تهدید می کرد. هنگامی که داود یاری خدا را در گذشته به یاد می آورد، اطمینان می یابد که خدا او را نجات خواهد داد: «پدران ما بر تو توکل داشتند؛ بر تو توکل داشتند و ایشان را خلاصی دادی» (مزامیر ۲۲: ۴). خدا قدرت عظیم خود را به خاطر قومش در زمان های مختلف آشکار کرده است: آزادی اسرائیلیان از بردگی مصر، فتح کنعان (زمینی که خدا به اسرائیل وعده داده بود)، معجزه های عیسی و طلیعه داران رهبری کلیسای اولیه در عهد جدید و پس از آن نیز زندگی عدۀ بی شماری از مسیحیان (ر.ک به جدول معجزه های عیسی و شاگردان و معجزه های رسولان). تمام این امور نشان می دهند که خدا بر رها ساختن، شفا دادن، خلاصی بخشیدن و نجات دادن ما قادر می باشد و از این رو ما باید بر او توکل کنیم (م.ک با مزامیر ۱۰۵؛ ۱۲۴: ۸؛ عبرانیان ۱۳: ۶؛ خروج ۶: ۷). اما آنانی که با خدا رابطه شخصی ندارند، دلیل یا مبنای قاطعی برای امیدواریشان وجود ندارد (افسسیان ۲: ۱۲؛ اول تسالونیکیان ۴: ۱۳).

(۲) مکاشفۀ کامل عهد جدید در عیسی مسیح (یعنی، نقشۀ خدا برای نجات روحانی انسان و تجدید رابطۀ او با خدا توسط مرگ و قیام پسرش عیسی مسیح) دلیل دیگری برای اعتماد و توکل به خدا محسوب می گردد. پسر خدا آمد تا با باطل ساختن اعمال ابلیس (اول یوحنا ۳: ۸) که خدای این جهان خوانده شده است، ما را آزاد کند (دوم قرنتیان ۴: ۴؛ م.ک با غلاطیان ۱: ۴؛ عبرانیان ۲: ۱۴؛ اول یوحنا ۵: ۱۹؛ ر.ک به مقالۀ رنج بنده عادل). هنگامی که عیسی در خدمت زمینی اش ارواح شریر را بیرون می کرد (یعنی به آنان فرمان می داد تا از بدن های افراد خارج شوند). اقتدار و قدرت خود بر شیطان را نشان داد (ر.ک به مقالۀ اقتدار بر شیطان و ارواح شریر). عیسی سرانجام با مرگ و قیامش، پادشاهی ارواح شریر و شیطان (یوحنا ۱۲: ۳۱) را در هم کوبید و قدرت ملکوت خدا را آشکار نمود (ر.ک به مقالۀ ملکوت خدا). پطرس در خصوص موضوع امید می گوید: «متبارک باد خدا و پدر خداوند ما عیسی مسیح که به حسب رحمت عظیم خود ما را به وساطت برخاستن عیسی مسیح از مردگان از نو تولید نمود برای امید زنده» (اول پطرس ۱: ۳). به همین دلیل، خود عیسی، امید ما خوانده شده است (کولسیان ۱: ۲۷؛ اول تیموتائوس ۱: ۱)؛ و ما به واسطۀ روح القدس به قدرت او دسترسی داریم. او روح القدس را برای هدایت و تقویت ما فرستاد (رومیان ۱۵: ۱۲-۱۳؛ م.ک با اول پطرس ۱: ۱۳؛ خروج ۱۷: ۱۱) و بدین ترتیب کار نجات بخش عیسی در زندگی ما ادامه خواهد یافت و به ما اعتماد خواهد بخشید زیرا «او که عمل نیکو را در ما شروع کرد، آن را تا روز عیسی مسیح به کمال خواهد رسانید» (فیلیپیان ۱: ۶). و بزرگ ترین بخش آن این است که در آن روز «او بار دیگر بدون گناه، و برای کسانی که منتظر او می باشند، ظاهر خواهد شد به جهت نجات» (عبرانیان ۹: ۲۸).

(۳) کلام خدا سومین اساس امید ماست، خدا کلام خود را به ما واسطۀ انبیا و رسولان (یعنی پیام آوران و رهبران پیشتاز کلیسای اولیه و عده ای که رساله های کلیسایی را نوشتند و این رسالات به کتب عهد جدید کتاب مقدس تبدیل شد) مکشوف نموده است. روح مقدس خدا این رسولان مؤمن را الهام بخشید تا آن چه را که او می خواست به قومش بگوید، به طور واضح و بدون اشتباه بنویسند (دوم تیموتائوس ۳: ۱۶؛ دوم پطرس ۱: ۱۹-۲۱؛ ر.ک به مقالۀ تمامی کتب مقدس الهام خداست)، هیچ نوشته ای در کل تاریخ به اندازۀ کتاب مقدس مورد آزمایش و بررسی قرار نگرفته است‌. عدۀ بسیاری تلاش کرده اند که آن را بی اعتبار یا نابود کنند. با این حال کلام خدا، در برابر تمامی این آزمایشات ایستادگی کرده و حقیقت خود را در زندگی عدۀ بی شماری در سرتاسر تاریخ به اثبات رسانیده است. تحقق وعده ها و نبوت های آن تا به امروز نیز ادامه دارد. تمامی وعده هایی که خدا در کلام خود اعلام کرده است، درست همان طور که خدا گفته بود، تحقق یافتند. وعده هایی نیز که به زمان آینده مربوط می شوند، مطابق کلام در آینده تحقق خواهتد یافت (م.ک با متی ۵: ۱۸؛ لوقا ۲۱: ۳۲-۳۳؛ ر.ک به جدول تحقق نبوت های عهد عتیق در مسیح و جدول زمان های آخر). از آنجا که کلام ابدی او «در آسمان ها پایدار است» (مزامیر ۱۱۹: ۸۹)، باید کاملاً امید خود را بر آن بنا کنیم (مزامیر ۱۱۹: ۴۹، ۷۴، ۸۱، ۱۱۴، ۱۴۷؛ ۱۳۰: ۵؛ م.ک با اعمال ۲۶: ۶؛ رومیان ۱۵: ۴). در واقع هر چیزی که دربارۀ توکل به خدا و عیسی مسیح می دانیم، در کلام الهام شده به ما آشکار شده است.

مرکز توکل ایماندار:

ایماندار هرگز نباید به انسان های دیگر (مزامیر ۳۳: ۱۶-۱۷؛ ۱۴۷: ۱۰-۱۱) یا به مال و ثروت توکل کند (مزامیر ۲۰: ۷؛ متی ۶: ۱۹-۲۱؛ اول تیموتائوس ۶: ۱۷؛ اعداد ۱۸: ۲۰؛ ر.ک به مقالۀ ثروت و فقر). از آن جا که ما به خدا، پسرش عیسی و کلام او امیدواریم،‌ این امید چه اموری را در بر می گیرد؟

(۱) ما به فیض خدا (یعنی لطف و رحمت و مهربانی و یاری او که شایسته آن نیستیم) و به این حقیقت که او ما را در سختی ها یا زحمات یاری خواهد کرد، امید داریم (مزامیر ۳۳: ۱۸-۱۹؛ ۴۲: ۱-۵؛ ۷۱: ۱-۵، ۱۳-۱۴؛ ارمیا ۱۷: ۱۷-۱۸). گاهی او ما را از این شرایط خلاصی می بخشد. در مواقع دیگر او ما را تقویت می کند تا زحماتی را که در زندگی مان همچنان ادامه دارند، تحمل کنیم.

(2) ما بر این اصل امید داریم که روزی سرانجام رنج های ما در این جهان خاتمه خواهند یافت. در آن روز، سختی ها و فسادی که گناه در این جهان پدید آورده، خاتمه خواهند یافت و بدن های قیام کردۀ ما تا ابدالآباد خواهد زیست (رومیان ۸: ۱۸-۲۵؛ م.ک با مزامیر ۱۶: ۹-۱۰؛ دوم پطرس ۳: ۱۲؛ اعمال ۲۴: ۱۵؛ ر.ک به مقالۀ رستاخیز مردگان).

(۳) ما امید داریم که خدا رشد روحانی و نجات ما را به کمال برساند. یعنی زمانی که از این جهان کوچ می کنیم و رابطۀ ما با خدا تا ابد ادامه می یابد (اول تسالونیکیان ۵: ۸؛ به مقالۀ مفهوم نجات در کتاب مقدس) به کمال برسیم.

(۴) امید ما به خانه ای ابدی در آسمان است (دوم قرنتیان ۵: ۱-۵؛ دوم پطرس ۳: ۱۳؛ یوحنا ۱۴: ۲)، آن شهری که «معمار و سازندۀ آن خداست» (عبرانیان ۱۱: ۱۰).

(۵) ما چیزی داریم که کتاب مقدس آن را «امید مبارک» می نامد (تیطس ۲: ۱۳) هنگامی که عیسی باز خواهد گشت و پیروان وفادارش از زمین ربوده خواهند شد تا با او در هوا ملاقات کنند (اول تسالونیکیان ۴: ۱۳-۱۸؛ ر.ک به مقالۀ ربوده شدن). هنگامی که آن روز فرا رسد، پیروان عیسی او را همان گونه که هست، خواهند دید و به شباهت او تبدیل خواهند یافت (فیلیپیان ۳: ۲۰-۲۱؛ اول یوحنا ۳: ۲-۳).

(۶) ما امید داریم که برای خدمت صادقانه به خدا در این جهان، تاج عدالت (دوم تیموتائوس ۴: ۸)، جلال (اول پطرس ۵: ۴) و حیات (مکاشفه ۲: ۱) را به عنوان پاداش دریافت کنیم.

(۷) در خاتمه، ما امید حیات جاودان را در دل داریم (تیطس 1: 2؛ 3: 7). امیدی که به همۀ ایمانداران و فرمانبرداران خداوند عیسی مسیح داده شده است (یوحنا ۳: ۱۶ و ۳۶؛ ۶: ۴۷؛ اول یوحنا ۵: ۱۱-۱۳). ما حتی در طی حیات زمینی خود نیز می توانیم فواید روحانی حیات جاودانی را با شناخت خدا و پسرش عیسی مسیح (یوحنا ۱۷: ۳) تجربه کنیم، پس ما برای همیشه از این رابطه بهره مند خواهیم بود. در نهایت نیز وقتی که از این جهان رخت بر بندیم، به همراه مسیح در ابدیت ساکن خواهیم شد.

با چنین وعده های مهمی که برای ایمانداران خدا و پسرش عیسی نگه داشته شده است، مسیحیان باید اشتیاق فزاینده ای برای صحبت کردن در بارۀ این امید با دیگران داشته باشند، پطرس ما را تشویق می کند و می گوید: «پیوسته مستعد باشید تا هر که سبب امیدی را که دارید از شما بپرسد، او را جواب دهید» (اول پطرس ۳: ۱۵).