معرفی کتابهای کتاب مقدس: مزامیر معروف به زبور داود

کتاب مزامیر   Psalms

کتاب مزامیر دومین کتاب از سلسله کتابهای عهد قدیم است که در ردیف ادبیات منظوم و حکیمانه طبقه بندی شده و در مجموع از ۱۵۰ فصل و ۲۴۶۱ آیه تشکیل شده است.
کتاب مزامیر در اصل به زبان عبری نوشته شده و عنوان این کتاب در زبان عبری ”Tehillim“ نامیده می‌شود که به مفهوم ”سرودهای ستایش“ است؛ اما زمانی که این کتاب به زبان یونانی ترجمه گردید، یونانیها نام این کتاب را ”Psalmoi“ گذاشتند که آن نیز به معنی ”سرودهای ستایش“ است. در فارسی نیز مزامیر جمع مزمور است که گاهی زبور نیز گفته می‌شود و به معنی ”سرود و آواز نیکو“ است؛ این واژه همچنین به مفهوم نواختن سازهای دف و نی بوده و در کل می‌تواند دارای مفهوم ”مجموعه ساز نوازندگان“ باشد که در فارسی جدید به آن ”هم نوایی“ می‌گویند.
مزمورها بسیار پُر شور، زنده، و واقعی هستند؛ آنها همچنین در تشبیه و استعاره، سرشار از تصاویر حقیقی زندگی هستند. این کتاب در بر گیرنده طیف وسیعی از احساسات انسانی از قبیل ستایش، پرستش، ایمان، اندوه، و سرخوردگی است.
برخی از این مزمورها در گنجینه حکمت و کلام خدا غوطه‌ور هستند، و برخی دیگر مکشوف کننده قلبهای نالان هستند؛ ولی هنوز برخی از آنها ما را با شور و شادی دعوت به خواندن سرود و شکرگزاری برای خداوند می‌کنند. تمامی این تنوع‌ها به واسطه حضور خداوند زنده با هم متحد شده و یک عنصر را تشکیل می‌دهند. این خدای خلق، پادشاه جهان و پناهگاه تمام کسانی است که به او توکل و اطمینان می‌کنند.

  نویسنده

کتاب مزامیر مجموعهای از دعاها و سرودهای پرستشی است که بالغ بر طی چندین قرن جمع آوری و تالیف شده و پس از بازگشت یهودیان از تبعید در قالب نهایی خود قرار گرفت. این کتاب بوسیله چندین نویسنده نوشته شده که در میان آنها، داود پادشاه برجستهتر از سایرین است.
مزامیر یکی از تنها دو کتابی در عهد قدیم است که نویسندگان متعددی آنرا به نگارش در آورده‌اند، امثال نیز یکی دیگر از این دو کتاب است. برخی از این مزمورها، نام مؤلف را در اولین عبارت خود ثبت کرده اند. برای مثال:
موسی مزمور ۹۰ و داود نگارش تعداد بیشتری از این مزمورها را به عهده داشته که شامل تصنیف ۷۳ مزمور است. آساف ۱۲ مزمور، از بنی قورح ۱۰ نوشته، سلیمان نیز یک یا دو مزمور را نوشته، ایتان و هیمان ازراحی نیز مشمول دو مزمور دیگر هستند و الباقی مزمورها شامل هیچ گونه اطلاعاتی درباره نویسنده خود نیستند.

  طرز نگارش

مزامیر بصورت شعر نگاشته شده است. از اینرو زبان مورد استفاده اغلب تمثیلی و به مفهوم واقعی کلمه نیست. کتاب مزامیر نیز همانند سایر کتابهای عهد قدیم در اصل به زبان عبری نوشته شده و مشخصه اشعار عبری شامل عبارات واضح و روشن، ستون بندی و قافیه مترادف، و تکرار مجدد است. این تکرار مجدد به اصطلاح ”ترادف یا همسانی“ نامیده میشود، و این یکی از شاخصترین خصوصیات اشعار عبری است.
سه نوع گستره ترادف وجود دارد. اول ترادف هم معنی است، که در آن ایده اصلی یک بیت با استفاده از کلمات دیگر در بیت یا بیتهای بعدی تکرار میشود. دوم ترادف متضاد است که در آن ایده اصلی یک بیت مغایر با بیت بعدی آن است. سوم ترادف ترکیبی است که در آن ایده اصلی یک بیت در بیت بعدی کامل یا مستحکم میگردد. و همچنین صورتهای گوناگونی بر اساس این سه نوع ترادف وجود دارد.
مشخصه دیگر شعر عبری استفاده از عبارات کوتاه شده است. اغلب عبارات به شدت متراکم شدهاند؛ بعضی اوقات به نظر میرسد که در کل عبارات تهی از مفهوم شده است و این سبب می‌شود تا درک افکار و دیدگاه نویسنده کمی مشکل شود. اما مهم است توجه شود که هر مزمور با دقت بوسیله مهارت سراینده شکل گرفته است؛ نه فقط خود عبارات بیان کننده عمق حقایق است، بلکه خود آنها به شکلی بسیار زیبا و الهام بخش نوشته شده است. در واقع مزامیر نه تنها برای ذهنهای ما بلکه برای قلبهای ما نیز نوشته شده است.

  پوشش تاریخی

شروع تاریخ نگارش مزمور به دوران موسی بر می‌گردد و دوران سلطنت داود و سلیمان را پوشش داده و به دوران هیمان ازراحی می‌رسد که به احتما زیاد پس از اسارت در بابل زندگی می‌کرده است. این بدین مفهوم است که تاریخ نگارش مزامیر یک گسترده زمانی هزار ساله از قرن پانزده تا قرن سه قبل از میلاد را فرا گرفته است.
مزامیر به پنج کتاب یا پنج مجموعه طبقه بندی شده و هر مجموعه با یک سرود ستایشی به پایان می‌رسد. آنها احتمالا به تدریج جمع آوری و به همراه توسعه پرستش و عبادت در معبد، گسترش یافته است. این پنج بخش تقریبا متناظر با محتویات پنج کتاب موسی بوده و بر همین اساس به پنج قسمت تقسیم شده است.

• اولین بخش همانند کتاب پیدایش، شامل جزئیاتی در ارتباط با برکت، سقوط، و فدیه است (فصل ۱-۴۱).
• بخش دوم نیز همانند کتاب لاویان، توصیف کننده نابودی و تباه شدن، و نجات بوسیله خداوند است (فصل ۴۲-۷۲).
• سومین بخش همانند لاویان که تشریح کننده خیمه خداوند بود معبد را پوشش می‌دهد (فصل ۷۳-۸۹).
• بخش چهارم درست مثل کتاب اعداد بر اساس رابطه قوم اسرائیل با سایر اقوام قرار داشته و مقایسه کننده پادشاهی خداوند با اقوام همسایه اسرائیل است (فصل ۹۰-۱۰۶).
• پنجمین و آخرین بخش نیز همانند کتاب تثنیه در ارتباط با خدا و کلام او قرار داشته و شامل پرستش خدا و ستایش کلام اوست (فصل۱۰۷-۱۵۰).

  تاریخچه

اگر نگوییم بسیاری از مزمورها، اما اغلب آنها در دوران رژیم سلطنتی به نگارش در آمدهاند، و از اینرو شاه شاهان متداولترین تصویری است که از خداوند در مزامیر نشان داده شده است. خداوند پادشاه حقیقی اسرائیل بود. او اسرائیل را انتخاب کرده بود تا قوم او باشند؛ او پادشاهان اسرائیل را بر میگزید تا نمایندگان او باشند. قوم اسرائیل باید عدالت و نیکویی خداوند را به جهان دور از خدا نشان میداد.
قوم اسرائیل همانطور که ما میدانیم در انجام این ماموریت خود شکست خورد. با سقوط اورشلیم، موجودیت قوم و رژیم سلطنتی آن از بین رفت. اما اهداف و آرمانها باقی ماندند. وقتی یهودیان از تبعید باز گشتند پادشاهی نداشتند، اما آنها رؤیایی از یک پادشاه کاملا مطلوب داشتند که یک روز خواهد آمد و اسرائیل را به جلال سابق خود باز خواهد گرداند. این پادشاه همانا مسیح بود؛ و در واقع بعضی از مزمورها نیز اشاره به مسیح میکنند که در عهد جدید از آنها نقل قول شده است. در واقع از کتاب مزامیر در اغلب موارد و بیش از سایر کتابهای عهد قدیم در عهد جدید نقل قول شده است.

  کاربرد

مزمورها همانطور که به اسرائیلیهای قدیم مربوط میشدند به امروز ما نیز مربوط میشوند. ما نیز در تحت اقتدار همان خداوند و همان شاه شاهان زندگی میکنیم. ما نیز وابسته به او بوده و نسبت به او مسئول هستیم . کل تاریخ انسان و در واقع کل تاریخ جهان با خداوند خدای اسرائیل شروع و پایان مییابد.
ما نیز همانند اسرائیلیهای قدیم در محاصره شریر زندگی میکنیم؛ ما نیز با رنج و تردید مواجهه میشویم. ما نیز از خدا سوال میکنیم: ”کجا هستی؟ چرا من متحمل رنج شدهام؟ چقدر باید انتظار بکشم؟“ مزامیر بیان کننده فریاد قلب نسلهای بی شمار ایمانداران است. مزامیر به ما حکمت، صبر، درک، و قوت میدهد. این برکات از طرف خداوند که نگارنده نهایی کتاب مزامیر است به ما عطا میشود. همانطور که ما این کتاب شگرف را مطالعه میکنیم، بیاییم قلب و ذهن خود را بسوی چیزهای شگرفی باز کنیم که خداوند قصد دارد بواسطه این مزمورها به ما نشان داده و بر ما مکشوف کند.
کتاب مزامیر شامل طیف گستردهای از احساسات و احتیاجات انسان است. برای نمونه، در ارتباط با موضوع آسودگی در دوران پریشانی و مصیبت، نجات از دست دشمنان، فدیه و نجات، گناه و بخشایش، اطمینان و توکل، برکات، شکرگزاری و ستایش، رهنمود دهنده هستند. البته اغلب مزمورها شامل بیش از یک موضوع میباشند؛ بدیهی است که بسیاری از موضوعات روی هم قرار گرفتهاند. فهرست بالا کامل نیست؛ این فقط یک نمونه کوچک از یک خروار است.

  جمع بندی

همانطور که ما کتاب مزامیر را مطالعه میکنیم، ضرورت دارد بیاد داشته باشیم که مزامیر همسو با تمامی کتاب مقدّس و همانا کلام خداوند است. خداوند بواسطه مزامیر با قوم خود سخن میگوید. نه فقط این، بلکه خداوند ما را نیز تشویق میکند تا با استفاده از زبان مزامیر با او سخن بگوییم.
مهم است به خاطر بسپاریم که این مزامیر صرفا منعکس کننده بیانات افراد خاص یعنی سرایندگان مزمور نیست؛ آنها منعکس کننده تجربه انسانها بصورت عام میباشد. این مزمورها میتوانند بوسیله تمامی ما و به همانگونه که در طی تجربیات زندگی هستیم بازگو شوند. خوانند احتیاج است تا هر مزمور را ”متعلق“ به خود بداند.
محور اتحاد و همبستگی زمینه کتاب مزامیر خود خداوند است. او به عنوان خالق، داور، و پادشاه به تصویر کشیده شده است. او همچنین به عنوان شبان نیکو نیز به تصویر کشیده شده و صفات خداوند به انضمام نیکویی او، عظمت او، و بالاتر از همه فیض و رحمت او در مزامیر آشکار شده است. او یک داور عادل، و در همان حال یک پدر بخشنده نیز هست. نویسندگان مزامیر قلبهای خود را بسوی این خدای پر هیبت باز کرده و صدای خود را با دعا و ستایش نزد او بلند کرده اند.

برگرفته از وب سایت: www.razgah.com