معرفی کتابهای کتاب مقدس: عزرا
کتاب عزرا Ezra
کتاب عزرا نیز از جمله کتابهای تاریخی عهد قدیم محسوب شده و شامل ۱۰ فصل و ۲۸۰ آیه می‌شود. کتاب عَزْرا از همان جایی ادامه یافته که کتاب دوم پادشاهان و دوم تواریخ به پایان رسیده است. این کتاب در بر گیرنده بازگشت تبعیدیان اسرائیلی به یهودا و ساخت معبد جدید در اورشلیم است.
عزرا از نسل مستقیم کاهن اعظم هارون بود از اینرو، هم کاتب و هم کاهن محسوب می‌شد. غیرت او برای خداوند و همچنین برای قوانین شریعت، سبب شد تا رهبری بازگشت گروهی از تبعیدیان را در دوران حکومت خشایار شاه، پادشاه پارس به عهده بگیرد.
این کتاب روند تاریخی احیای قوم عهد خداوند از تبعید در بابل به سرزمین موعود را نشان می‌دهد هر چند که آنها هنوز در تحت نظارت یک حکمران بیگانه قرار داشتند.
نویسنده
این کتاب بوسیله یک کاهن به نام عَزْرا نوشته شده که خود وی نیز از تبعیدیان در بابل بود. برخی از محققین کتاب مقدّس بر این باورند که عَزْرا نویسنده کتاب اول و دوم تواریخ نیز بوده است.
یهودیان نیزبطور سنتی برای مدتهای طولانی، نگارش این کتاب تاریخی را به عزرا نسبت داده اند که از کاتبین و از محققان محسوب شده و رهبریت دومین گروه بازگشته از تبعید را به عهد داشت و بانضمام اینکه خود او در این وقایع حضور فعال داشته و بخصوص در نیمه دوم این کتاب و همچنین در کتاب نحمیا از نقش عمده‌ای برخوردار است.
کتابهای عزرا و نحمیا در ابتدا بصورت یک کتاب واحد و همانند الباقی کتابهای عهد قدیم در اصل به زبان عبری نوشته شده است و چنین استنباط می‌شد که هر دو کتاب از یک مرجع هستند. اما شواهد موجود نشان می‌دهد که این کتابها بصورت جداگانه نوشته شده ولی در شورای کانُن یهودیان به عنوان یک کتاب در نظر قرار گرفته است. اما سپس افرادی که در ترجمه کتاب عهد قدیم به زبان یونانی نقش داشتند این کتاب را به دو بخش تقسیم کردند.
پروسه تاریخی
در سال ۵۸۶ قبل از میلاد، بابلیان یهودا را تسخیر و هزاران نفر از ساکنان آنجا را با خود به تبعید بردند. تبعیدیان برای هفتاد سال در بابل باقی ماندند؛ و برای اغلب آنها امید بازگشت به میهن بسیار بعید به نظر میرسید.
اما سپس بر طبق تدبیر با اقتدار خداوند، امپراطوری بابلیان به دست امپراطوری پارس افتاد. و پادشاه پارس سپس از تبعیدیان دعوت نمود تا به یهودا بازگشته و معبد خود را بازسازی کنند. اما فقط اقلیت کمی از آنها تصمیم به بازگشت گرفتند.
این کتاب بر اساس وقایع ثبت شده در فصل ۱۰: ۱۷-۴۴ نباید زودتر از سال ۴۵۰ قبل از میلاد تکمیل شده باشد.
بازگشت از تبعید
کتاب عزرا دو دوره تاریخی جداگانه را پس از هفتاد سال تبعید و اسارت در بابل به تصویر می‌کشد. تبعیدیان در دو گروه جداگانه از بابل به یهودا بازگشتند:
همانطور که اشعیا نبوت کرده بود داریوش پادشاه پارس در سال ۵۳۶ قبل از میلاد اولین گروه تبعیدیان را تحت رهبری زرُّبابل که از نسل داود بود به اورشلیم باز گرداند (فصل ۱-۶)؛ در سال ۵۳۶ قبل از میلاد فقط پنجاه سال از سقوط اورشلیم گذشته بود؛ هرچند اولین گروه اسیران، بیست سال قبل از آن به بابل برده شده بودند. بدینسان از زمان اولین اسیرانی که اورشلیم را ترک کرده بودند تا زمان بازگشت اولین گروه تبعیدیان، هفتاد سال سپری شده بود. بدین شکل، نبوت ارمیا در مورد هفتاد سال تبعید به تحقق رسیده بود.
دومین گروه تبعیدیان در حدود هشتاد سال بعد در سال ۴۵۸ قبل از میلاد و تحت رهبری خود عَزْرا به یهودا بازگشتند (فصل ۷-۱۰). زمانی که عزرا وارد یهودا شد، قوم دوباره در گناه سقوط کرده بودند، عزرا کلام خداوند را برای مردم موعظه نمود و مردم نیز از گناهان خودشان توبه کردند. عزرا در این امر موفق شد، چون دست خداوند با او بود.
وضعیت تاریخی
عَزْرا وضعیتی را توصیف میکند که تبعیدیان بازگشته با آن روبرو شدند. آنها یک اجتماع کوچک مذهبی بودند که در محاصره یک امپراطوری عظیم و قدرتمند مشرک قرار داشتند. آنها پادشاه نداشتند، برای آنها داشتن یک پادشاه امکان پذیر نبود؛ آنها صرفا ایالتی از امپراطوری پارس محسوب شده و از نظر آنها، تخت و تاج داود برای همیشه از دست رفته بود.
صرفا تعداد کمی از آنها درک کرده بودند که وعدههای عهد خداوند فسخ و لغو نشده است. و از اینرو آنها نسبت به برقرار ساختن مجدد قوم اقدام کردند. و در مرکز آن، پرستش خداوند خود را بر پا نمودند. پس بدینسان بازسازی معبد در مرحله اول از اقدامات آنها قرار گرفت و علیرغم مخالفت غیر یهودیان ساکن در یهودا، معبد خداوند پس از تشویق و پیگیری حجی و زکریای نبی، در سال ۵۱۵ قبل از میلاد بازسازی شد.
کورش پادشاه، زرُّبابل، حجی، زکریا، داریوش پادشاه، خشایار شاه، و همچنین عزرا از نقش آفرینان اصلی این دوره تاریخی هستند.
فرایند
کتاب عزرا پیوندی بسیار مورد نیاز را در سابقه تاریخی مردم اسرائیل فراهم میکند. هنگامی که پادشاه ایشان سرنگون و اسیر شد مردم نیز جهت تبعید به بابل برده شدند، حیات یهودا به عنوان یک کشور مستقل از بین رفت. این کتاب حکایت جمع شدن دوباره یهودیان به عنوان یک قوم و مبارزه آنها برای بازسازی خرابیها و زنده ماندن است. عزرا در طی این دوره تاریخی اعلام میکند که آنها هنوز هم قوم خدا هستند و خدا آنها را فراموش نکرده است. ما همچنین شاهد دعای عظیم و شفاعتی عزرا برای قوم یهود هستیم. رهبری او برای پیشرفت روحانی و معنوی اسرائیل از اهمیت بسزایی برخوردار بود.
روایت عزرا دو موضوع اصلی را که تبعیدیان پس از بازگشت با آن مواجه شده بودند به تصویر می‌کشد:
۱ – تلاش برای احیا و بازسازی معبد اورشلیم.
۲ – نیاز به اصلاحات روحانی و معنوی.
هر دو عامل برای احیای دوباره رابطه مردم با خدا، بسیار ضروری بود و خارج از تمامی این موضوعات، هدف گسترده‌تری نیز در این دوره تاریخی آشکار می‌شود و آن هم وفاداری خداوند به عهد و وعده خود است.
کاربرد
رنج و مشقت بیش از حد تبعیدیان، تدبیر بزرگ خداوند برای فدیه نوع بشر بود. خداوند تنها کسی بود که اسرائیلیها را به سبب بت پرستی آنها به تبعید فرستاد؛ در طی سالهای تبعید، خداوند بت پرستی را از آنها پاک ساخت. حالا آنها جهت بازگشت آماده بودند، و هدف عَزْرا از نوشتن این کتاب، کمک به تبعیدیان بازگشته برای باقی ماندن در وفاداری و ایمان به خداوند خودشان بود.
این کتاب نوشته شده تا قدرت خداوند را در وفاداری به عهد نشان دهد، حتی پادشاهان غیر یهود و بیگانه نیز برای تحقق اهداف خداوند کمک کردند.
جمع بندی
تمرکز کتاب عَزْرا بر برقرار ساختن مجدد عهد قوم خداوند در یهودا قرار دارد، از اینرو ضرورت داشت که آنها به ایمان و پاکی خود همچنان ادامه دهند. این ایمان و پاکی آنهاست که محبت و قدوسیت خداوند را به جهان نشان خواهد داد. در مرحله نخست برای برکت دادن به جهان بود که خداوند قوم اسرائیل را مطرح ساخت (پیدایش ۱۲: ۳). این تبعیدیان بازگشته، ”نمک“ و ”نور“ خداوند در دنیا بودند (متی ۵: ۱۳-۱۶)؛ آنها قوم مقدّس خدا بودند (خروج ۱۹: ۶). آنها باید چراغ داود را مشتعل نگاه دارند (اول پادشاهان ۱۱: ۳۶) تا تاج و تخت او دوباره توسط پسر داود که هنوز در راه است تصرف شود (لوقا ۱: ۳۰-۳۳).
برگرفته از وب سایت: www.razgah.com
دریافت لینک کوتاه این نوشته:
|
کپی شد! |
