معرفی عهد جدید: رساله به رومیان (فصل پانزدهم)
معرفی عهد جدید
رساله به رومیان
زمینه
جهت آماده ساختن زمینه برای مسافرت خود، پولس رساله به رومیان را نوشت. طبق روایات، این رساله از قرنتس ارسال گردید ولی امکان دارد از فیلیپی قبل از عزیمت به ترواس فرستاده شده باشد زیرا پولس در پایان رساله می‌گوید که تا نواحی الیرکون موعظه کرده است (رومیان ۱۹:۱۵) و هدایای جمع‌آوری شده از کلیساهای مقدونیه و اخائیه را برای فقرای اورشلیم همراه دارد (۲۶:۱۵) و عازم اورشلیم بود تا این هدایا را به آنها بدهد (۲۵:۱۵). او می‌دانست که عده‌ای از ورود او به یهودیه خوشحال نخواهند بود ولی می‌خواست در اورشلیم توقف کوتاهی بکند و سپس به روم و احتمالاً به اسپانیا مسافرت نماید (۲۴:۱۵و۲۸و۳۲). اگر باب شانزدهم را جزیی از این رساله بدانیم معلوم می‌شود که این نامه به وسیلۀ خواهری به نام فیبی که خادمۀ کلیسای کنخریا و عازم مسافرت به روم بود به روم برده شد (۱:۱۶).
پولس در روم دوستان متعددی داشت. بارها کوشیده بود آنها را ملاقات کند ولی هر بار ممنوع شده بود (۲۲:۱۵و ۱۳:۱). کلیسا چندان بزرگ نبود و احتمالاً غالب اعضای آن غیر یهودی بودند زیرا از ۱۳:۱ همین نتیجه حاصل می‌گردد و به علاوه از گزارشی که در اعمال رسولان در مورد مسافرت پولس به روم وجود دارد معلوم می‌شود که یهودیان روم از حقایق مسیحی بی‌خبر بودند. این یهودیان دربارۀ نهضت مسیحی مطالبی شنیده ولی دربارۀ آن تحقیق نکرده و از دیگران هم گزارشی دریافت ننموده بودند (اعمال ۲۱:۲۸). کلیسای غیریهودی روم در میان اعضاء خود چند نفر یهودی داشت. یهودیانی که در روم سکونت داشتند و از زمان فرمان اخراج توسط کلودیوس قیصر به آنجا آمده بودند هنوز با یهودیان عضو کلیسا آشنایی نداشتند.
تاریخ تأسیس کلیسا در روم کاملاً روشن نیست. در روز پنتیکاست «غرباء از روم» حضور داشتند (اعمال ۱۰:۲) که احتمالاً پیام مسیح را به روم بردند. پرسکله و اکیلا از روم آمده بودند و طبق رومیان ۳:۱۶ به آنجا مراجعت کردند. در عهد جدید هیچ اشاره‌ای وجود ندارد که پطرس در تأسیس این کلیسا نقشی داشته است. جنین به نظر می‌رسد که این کلیسا خود به خود بر اثر جمع شدن ایمانداران، که غالب آنها از سایر نقاط به روم مهاجرت کرده بودند، تأسیس گردیده است.
دلایل زیادی برای علاقۀ پولس به این کلیسا وجود دارد علاقه به دیدن پایتخت امپراتوری، احتیاج مسیحیان به تعلیم، علاقه به جلوگیری از نفوذ عقاید یهودیان مسیحی به این کلیسا که دارای آیندۀ درخشانی بود، انتظار پولس در مورد دریافت کمک از آنها برای مسافرت به اسپانیا (رومیان ۲۴:۱) همۀ این موضوعات باعث شده بودند تصمیم بگیرد که مدتی در روم بماند.
رساله به رومیان به منظور ایجاد تماس شخصی نوشته شد و هدف آن عبارت بود از آماده ساختن آن کلیسا به عنوان یک مرکز بشارتی مانند انطاکیه و افسس و فیلیپی و سایر شهرهایی که پولس در آنها خدمت کرده بود. بنابراین رسالۀ رومیان، بر عکس قرنتیان، به جای تصحیح اشتباهات برای تعلیم حقایق نوشته شد. هر چند تمام تعالیم مسیحی را شامل نیست مثلاً هیچ اشاره‌ای به آخرالزمان وجود ندارد، بهترین بیانگر اصول اساسی مسیحیت است و در میان رسالات پولس فقط می‌توان افسسیان را با آن مقایسه کرد. غالب رسالات پولس استدلالی و تصحیحی است ولی رومیان اصولاً تعلیمی است.
محتوا
موضوع اصلی رسالۀ رومیان عبارت است از ظهور عدالت الاهی برای انسان و رابطۀ آن با احتیاج روحانی بشر. این موضوع پایۀ تمام تجارب مسیحی است زیرا تا انسان با خدا رابطۀ صمیمی نداشته باشد نمی‌تواند با او تماس برقرار نماید. این رساله مخصوصاً برای غیریهودیان نوشته شده است. پولس روشن می‌سازد که وی رسول غیریهودیان است (۵:۱) و تاریخ مذهبی غیر یهود را به عنوان مقدمه‌ای بر ظهور الاهی ذکر می‌نماید (۱۸:۱-۳۲) و اظهار می‌دارد که نجات الاهی برای غیریهودیان هم هست (۲۹:۳) و در مورد ایمان هیچ تفاوتی بین یهود و یونانی وجود ندارد. رسالۀ رومیان ثابت می‌کند که نجات جنبۀ جهانی و همگانی دارد.
بسط موضوع عدالت الاهی را می‌توان در فهرست رساله به روشنی مشاهده کرد.
فهرست مطالب
رومیان: انجیل عدالت الاهی
قسمت اول- مقدمه ۱:۱-۱۷
درود ۱:۱-۷
نویسنده ۱:۱-۵
مقصد ۶:۱و۷ الف
علت نوشتن نامه ۷:۱ ب
موضوع نامه ۱۶:۱و۱۷
قسمت دوم- لزوم عدالت الاهی ۱۸:۱-۲۰:۳
فساد دنیای غیر یهود ۱۸:۱-۳۲
محکومیت حکم‌کنندگان ۱:۲-۱۶
محکومیت یهود ۱۷:۲-۸:۳
محکومیت همگانی ۹:۳-۲۰
قسمت سوم- ظهور عدالت الاهی ۲۱:۳-۳۹:۸
وسیلۀ عادل شدن: ایمان ۲۱:۳-۳۱
پایه و اساس عادل شدن: وعده ۱:۴-۲۵
راه کسب عدالت ۱:۵-۲۱
جنبه‌های مختلف عدالت عملی ۱:۶-۲۵:۷
نتایج عدالت: زندگی در روح ۱:۸-۳۹
قسمت چهارم- ارتباط عدالت با یهودیان ۱:۹-۳۶:۱۱
انتخاب اسرائیل ۱۱:۹-۳۳
نجات اسرائیل ۱:۱۰-۲۱
قصور اسرائیل ۱:۱۱-۳۶
قسمت پنجم- اجرای عدالت در حیات کلیسا ۱:۱۲-۱۳:۱۵
دعوت به قدوسیت ۱:۱۲و۲
استفاده از نعمت‌ها ۳:۱۲-۸
روابط شخصی ۹:۱۲-۲۱
روابط سیاسی ۱:۱۳-۷
روابط اجتماعی ۸:۱۳-۱۴
روابط برادرانه ۱:۱۴-۱۳:۱۵
قسمت ششم- خاتمه ۱۴:۱۵-۳۳
برنامه‌های شخصی ۱۴:۱۵-۲۹
تقاضای دعا ۳۰:۱۵-۳۳
قسمت هفتم- آخرین کلام ۱:۱۶-۲۷
سلام‌ها ۱:۱۶-۲۴
دعای فیض ۲۵:۱۶-۲۷
ارزیابی
رساله به رومیان مدت‌ها از مهم‌ترین پایه‌های الاهیات مسیحی بوده است. غالب اصطلاحات مذکور در آن مانند عادل شدن، محسوب کردن گناه، فرزندخواندگی، تقدیس و نظایر آنها در الاهیات مسیحی وارد شده و طرز استدلال آن جزء اصول الاهیات مسیحی محسوب می‌گردد. روش استدلال منطقی آن کاملاً روشن است. در ابتدا موضوع اصلی رساله مطرح می‌گردد «….انجیل….قوت خداست برای نجات هر کس که ایمان آورد» (۱۶:۱). سپس برای نشان دادن احتیاج به این قوت، سقوط بشر اعم از یهود و غیریهود ذکر می‌گردد و معلوم می‌شود که «کسی عادل نیست، یکی هم نی» (۱۰:۳). پس چون همه بیچاره و محکوم هستند، رهایی انسان‌ها باید از خارج پدیدار گردد تا عدالت یا تبرئۀ قانونی و شخصی به دست آید. این حالت توسط مسیح ایجاد می‌گردد «که خدا او را از قبل معین کرد تا کفاره باشد به واسطۀ ایمان به وسیله خون او تا آن که عدالت خود را ظاهر سازد به سبب فرو گذاشتن خطایای سابق در حین تحمل خدا» (۲۵:۳). چون گناهکار نمی‌تواند با شایستگی خودش نجات را کسب کند، باید عدالت و رحمت الاهی را با ایمان بپذیرد. از طریق لطف و فیضی که توسط مسیح ظاهر شده است بنی نوع انسان و افراد بشر مقام واقعی خود را نزد خدا یافته‌اند.
در باب‌های ۶ تا ۸ دربارۀ مسائل شخصی که از این رابطۀ جدید روحانی به وجود می‌آیند بحث شده است. «آیا در گناه بمانیم تا فیض افزون گردد؟» (۱۰:۶). «آیا گناه بکنیم از آن رو که زیر شریعت نیستیم بلکه زیر فیض؟» (۱۵:۶). «آیا شریعت گناه است؟» (۷:۷). «کیست که مرا از جسم این موت رهایی بخشد؟» (۲۴:۷). تمام این سؤالات به وسیلۀ تشریح زندگی در روح در باب هشتم جواب داده شده است.
مطالب مذکور در باب‌های ۹ تا ۱۱ به مسئلۀ وسیع‌تری مربوط می‌شود. آیا خدا به وسیلۀ ایجاد امکان نجات از طریق ایمان برای همه، رابطه و پیمان شریعت با اسرائیل را باطل کرده است؟ پولس روشن می‌سازد که انتخاب غیریهودیان مطابقت کامل دارد با روش انتخاب یعقوب توسط خدا به جای عیسو. انتخاب غیریهودیان توسط خدا برای نجات درست مانند انتخاب اسرائیل برای مکشوف شدن ارادۀ الاهی است. ارادۀ الاهی مرجع نهایی است و مرجعی بالاتر از آن وجود ندارد. به علاوه بی‌ایمانی اسرائیل باعث شد که این قوم مقام خود را از دست بدهد و غیریهودیان در حضور خدا فرصتی بیابند. زمانی خواهد رسید که فرصت غیریهودیان هم تمام خواهد شد (۲۵:۱۱) و در آن موقع ایمانداران اسرائیل هم نصیب خود را خواهند یافت. لطف الاهی در مورد غیریهودیان بدون نقشه و اتفاقی نبوده بلکه با نقشۀ الاهی مطابقت کامل دارد.
قسمت عملی رسالۀ رومیان عبارت است از نتایج اخلاقی نجاتی که در یازده باب اول تشریح گردیده است. فردی که نجات یافته است مؤظف است زندگی پاک و عادلانه‌ای داشته باشد: «زیرا اگر زیست می‌کنیم برای خداوند زیست می‌کنیم و اگر بمیریم برای خداوند می‌میریم…زیرا برای همین مسیح مُرد و زنده گشت تا بر زندگان و مردگان سلطنت کند» (۸:۱۴و۹). در خاتمه (۱۴:۱۵-۴۴) پولس خود را مسئول می‌داند که «نه در جایی که اسم مسیح شهرت یافته بود» (۲۰:۱۵) بلکه در جاهایی که مسیح شناخته نشده است انجیل را موعظه نماید. بدین طریق رسالت ما را برای رساندن انجیل به تمام مردم بیان می‌دارد.
رساله رومیان یک نمونۀ عالی از تلفیق تعالیم مسیحی و بشارت است. اگر پولس ایمان نمی‌داشت که مردم در هلاکت هستند و انجیل می‌تواند آنها را رهایی بخشد، به کار بشارت نمی‌پرداخت. اگر او یک مبشر فعال نمی‌بود، نمی‌توانست حقایق مسیحی را با نظم و ترتیبی که در رسالۀ رومیان ذکر کرده است بیان دارد. این رساله طرز کار او را در مورد ایمانداران جدیدی که به کلیسا وارد می‌شدند نشان می‌دهد.
پایان خدمات
در راه برگشت به فلسطین دو توقف در باب بیستم اعمال توسط لوقا تشریح گردیده است. اولی جلسه‌ای در ترواس است که پولس در آن موعظه کرد، این یکی از قدیمی‌ترین توصیف‌هایی است که دربارۀ عبادت مسیحی وجود دارد. جلسه در عصر اولین روز هفته تشکیل شده بود. شاگردان با یکدیگر برای شکستن نان جمع شده بودند که به احتمال زیاد مقصود از آن شام محبت بود که به‌طوری که در اول قرنتیان ۱۷:۱۱-۲۶ مذکور است با عشاء ربانی به اوج خود رسید. موعظه یا سخنرانی قسمتی از جلسۀ عبادتی بود. پولس در آنجا تمام شب را موعظه کرد و تعلیم داد زیرا روز بعد عازم مسافرت بود و امکان داشت دیگر به آنجا برنگردد.
توقف دوم در میلیتس، یک بندر معتبر در ساحل غربی آسیای صغیر بود. پولس با یک کشتی سریع‌السیر بدون توقف در افسس مسافرت می‌کرد تا بتواند قبل از روز پنتیکاست به اورشلیم برسد. در میلیتس رؤسای کلیسای افسس را به آنجا دعوت کرد تا با آنها خداحافظی کند. لوقا خلاصه‌ای از سخنان پولس را ذکر می‌نماید تا اصول بشارت و موفقیت‌های پولس در این رشته را تا آن تاریخ نشان دهد. این سخنات یک روح بزرگ است که زندگی خود را بی‌دریغ به دست‌های مسیح سپرده و در خدمات خود کاملاً توسط روح‌القدس رهبری شده است. این موضوع نشان می‌دهد که او می‌دانست در اورشلیم برای او مشکلاتی در پیش است (اعمال ۲۲:۲۰و۲۳) و کار او در آسیا خاتمه یافته است (۲۵:۲۰) و در نظر داشت به سوی مغرب زمین حرکت کند. شاید متوجه بود که کبرسن فرا رسیده است و او نخواهد توانست مانند گذشته برای استوار ساختن کلیساها دوباره به آنجاها مسافرت نماید. با احساسات و هیجان خاصی با آنها وداع کرد (۳۶:۲۰-۳۸).
بقیۀ مسافرت بدون واقعه‌ای انجام شد. فقط بارها به پولس هشدار داده می‌شد که به اورشلیم نرود (۴:۲۱و۱۰و۱۱). با وجود تقاضای دوستان، پولس نقشۀ خود را عوض نکرد و دوستان هم اجباراً رضایت دادند وگفتند: «آنچه ارادۀ خداوند است بشود» (۱۴:۲۱).
با این مسافرت که پولس به اورشلیم انجام داد فعالیت‌های بشارتی او تقرییاً خاتمه یافت. وی در مدتی کمتر از ده سال توانسته بود آزادی غیریهود را از زیر بار شریعت عملی سازد. کلیساهای بسیاری از انطاکیه در سوریه و طرسوس در قیلیقیه تا مقدونیه و اخائیه الیرکون تأسیس کرده بود. همکارانی مانند لوقا و تیموتائوس و سیلاس و استرخس و تیطس و سایرین را انتخاب و تربیت کرده بود که می‌توانستند با او و یا بدون او کار را ادامه دهند. شروع به نوشتن رسالاتی کرده بود که در همان زمان پایۀ ایمان و عمل شمرده می‌شدند.
به وسیلۀ موعظه‌های خود پایه‌های آیندۀ الاهیات و دفاعیات مسیحی را بنا کرده و بشارت مسیح را از روی نقشه به نقاط فروانی رسانیده بود. نقشه‌هایی که برای مسافرت به روم و اسپانیا داشت نشان می‌دهد که مایل بود تمام نقاط امپراتوری روم را با پیام انجیل مسیح پر سازد. با وجودی که دارای دشمنانی سرسخت و فعال بود کلیسای امت‌ها را بر اساسی مستحکم بنا کرده و با هدایت روح الاهی اصول الاهیات مسیحی را تنظیم نموده بود.
برگرفته از کتاب معرفی عهدجدید (انتشارات حیات ابدی)
نوشتۀ مریل سی تنی
ترجمۀ ط. میکائیلیان
دریافت لینک کوتاه این نوشته:
|
کپی شد! |
