شریعت عهدعتیق

شریعت عهد عتیق

“و خدا تکلم فرمود و همه این کلمات را بگفت. من هستم یهوه خدای تو که تو را از زمین مصر و از خانه غلامی بیرون آوردم”. (خروج 20: 1-2)

دریافت شریعت خدا از طریق موسی، رهبر قوم یهود، یکی از مهمترین تجربیات در کوه سینا بود. شریعت موسایی (عبری Torah به معنی “تعلیم”) را می توان به سه قسمت تقسیم بندی کرد:

الف) قوانین اخلاقی که شرح قوانین خدا برای داشتن یک زندگی مقدس است (خروج 20: 1-17)، ب) قوانین مدنی که شرح زندگی قانونی و اجتماعی یهودیان به عنوان یک قوم است (خروج 21: 1-23: 33) و پ) قوانین تشریفاتی که شرح مراسم پرستش خداوند توسط قوم از جمله نظام قربانی ها است (خروج 24: 12-31: 18). به ملاحظات زیر در مورد ماهیت و عملکرد شریعت عهد عتیق توجه کنید:

1) شریعت در ارتباط با عهدی که خدا با قوم بست اعطاء گردید و شرایط عهدی را بیان می نمود که از قوم انتظار می رفت با وفاداری نسبت به خداوند خدا از آن اطاعت کنند.

قوم یهود رسماً تعهدات این عهد را پذیرفت (خروج 24: 1-8 و به موضوع عهد خدا با قوم یهود، رجوع کنید).

2) اطاعت یهودیان از شریعت بر اساس رحمت نجات بخش خدا و رهایی قوم توسط او، قرار گرفته بود (خروج 19: 4).

توجه داشته باشد که شریعت پس از رهایی آنها به واسطه خون بره فصح و رهایی آنها از بندگی (خروج 20: 2) و بر اساس فیض خدا عطاء گردید (خروج 19: 4).

3) شریعت، اراده خدا را درباره چگونگی رفتار قوم خدا آشکار گردانید (خروج 19: 4-6؛ 20: 1-7؛ 21: 1-24: 8) و خون بره را به عنوان کفاره ای برای گناهان ایشان مقرر داشت (لاویان 1: 5؛ 16: 33).

شریعت به عنوان طریقی برای نجات گمشدگان محسوب نمی گردید بلکه به قومی داده شد که قبلاً با خدا در یک ارتباط رهایی بخش قرار گرفته بودند (خروج 20: 2). از طریق شریعت، قوم یهود فهمیدند که خدا انتظار دارد آنها چگونه نسبت به رهایی دهنده خود و همسایگان خویش رفتاری منصفانه داشته باشند (تثنیه 28: 1-2؛ 30: 15-20).

4) در عهد عتیق و عهد جدید اساس حفظ فرامین خدا، اعتماد به خدا و کلام او (پیدایش 15: 6) و محبت قلبی نسبت به او (تثنیه 6: 5) است.

قوم یهود از این نقطه نظر حقیقتاً شکست خورد زیرا اغلب به خدا ایمان و محبت قلبی نداشته و اشتیاقی نسبت به سلوک در طریق وی نداشتند و در نتیجه فاقد انگیزه واقعی برای حفظ شریعت بودند. پولس تاکید می کند که یهود نتوانست به عدالتی که از شریعت حاصل می شود دست یابد زیرا “که نه از راه ایمان بلکه از راه اعمال شریعت آن را طلبیدند” (رومیان 9: 32).

5) شریعت بر این حقیقت ابدی تاکید داشت که اطاعت از خدا با قلبی پر از محبت (پیدایش 2: 9؛ تثنیه 6: 5) باعث غنی گردیدن زندگی از برکات خداوند خواهد گردید (پیدایش 2: 16؛ تثنیه 4: 1، 40؛ 5: 33؛ 8: 1؛ مزمور 118: 45؛ رومیان 8: 13؛ یوحنا 1: 7).

69 شریعت ماهیت و مقررات خدا را از قبیل محبت، نیکویی، عدالت و تنفر از شرارت را بیان می کند.

از قوم یهود این انتظار می رفت که قوانین اخلاقی خدا را حفظ کنند زیرا آنها به شباهت خدا آفریده شده بودند (لاویان 19: 2).

7) نجات در عهد عتیق هرگز بر اساس حفظ کامل تمام فرامین قرار نداشت.

نظام قربانی ها در ارتباط قوم خدا، بخشش را برای نامطیعان قرامین، که واقعاً بازگشت کرده و به رحمت خدا و تدارک کفاره او به وسیله خون ایمان آوردند، فراهم می کرد.

8) شریعت عهد عتیق و عهد خدا با آنان، کامل و ابدی نبود.

شریعت به عنوان محافظی موقتی برای قوم خدا تا آمدن مسیح محسوب می شد (غلاطیان 3: 22-26). اکنون عهد جدید به جای عهد عتیق قرار گرفته که خدا در آن نقشه نجات خود را به واسطه عیسی مسیح آشکار کرده است (رومیان 3: 23-26؛ غلاطیان 3: 19؛ توجه داشته باشید که این موضوع در مورد ماهیت و عملکرد قوانین عهد عتیق است).

9) علاوه بر وعده ها، شریعت نیر “برای تقصیرها” (غلاطیان 3: 9) داده شد. یعنی شریعت طراحی شد تا:

الف) رفتار ها را انضباط بخشد.

ب) گناه را تعریف کند.

پ) به قوم یهود نشان دهد که تمایل آنها نسبت به سرکشی در مقابل اراده خدا و انجام اعمال شریرانه موروثی است.

ت) حس نیاز آنها را به رحمت، فیض و رهایی خدا بیدار سازد (رومیان 3: 20؛ 5: 20؛ 8: 2).

برگرفته از کتاب دائرةالمعارف کتاب مقدس