سخن گفتن به زبانها

سخن گفتن به زبانها

“و همه از روح القدس پر گشته به زبانهای مختلف به نوعی که روح بدیشان قدرت تلفظ بخشید به سخن گفتن شروع کردند.” (اعمال 2: 4)

سخن گفتن به زبانها یا گلوسالیا (یونانی glossais lalo) از جانب مسیحیان عهد جدید به عنوان نشانه ای خدادادی همراه با تعمید روح القدس در نظر گرفته می شد (اعمال 2: 4؛ 10: 45-47؛ 19: 6). طرحی که کتاب مقدس از نظر زندگی پر از روح القدس ارائه می کند امروزه نیز برای ما با ارزش است.

سخن گفتن حقیقی به زبانها:

1) زبانها به عنوان تجلی روح القدس

سخن گفتن به زبانها تجلی ماوراءالطبیعه روح القدس است برای مثال دمیدن روح موجب می گردد که ایمانداران به زبانهایی سخن گویند (یونانی glossa) که هرگز نیاموخته اند (اعمال 2: 4؛ 1قرنتیان 14: 15-14). ممکن است زبانها شامل سخن گفتن به زبانهای انسانی (اعمال 2: 6) یا زبانهایی ناشناخته باشد (1قرنتیان 13: 1). زبانها را نباید به “سخن گفتن در حالت خلسه” ترجمه کرد. اگر چه در بعضی از ترجمه ها این کار انجام شده ولی کتاب مقدس هیچگاه برای سخن گفتن به زبانها از عنوان “سخن گفتن در حالت خلسه” استفاده نکرده است.

2) زبانها به عنوان نشانۀ ظاهری تعمید در روح القدس

سخن گفتن به زبانها کلام الهامی است که بدان وسیله روح ایماندار و روح القدس در بیان کلمات پرستش و یا نبوت در یکدیگر می پیوندند. خدا از همان ابتدا سخن گفتن به زبانها را با تعمید روح القدس به یکدیگر پیوسته است (اعمال 2: 4) به طوری که 120 ایماندار حاضر در روز پنتیکاست و سایر ایمانداران مطمئن گردیدند که در روح القدس تعمید گرفته اند (اعمال 10: 45-46). در نتیجه این تجربه می تواند تأیید کننده زمان و مکان دریافت تعمید در روح القدس باشد. در سرتاسر تاریخ کلیسا هر جا که زبانها به عنوان نشانه تأیید کننده در روح القدس انکار یا فراموش شده، حقیقت و تجربه پنتیکاست کاملاً تحریف و یا نادیده گرفته شده است.

3) زبانها به عنوان یک عطا

سخن گفتن به زبانها به عنوان یکی از عطایای روح القدس نیز معرفی گردیده است (1قرنتیان 12: 4-10). این عطا دارای دو هدف اصلی است:

الف) سخن گفتن به زبانها همراه با ترجمۀ آن در پرستش جمعی استفاده شده تا محتوای آن به گونه ای به شراکت گذاشته شود تا همه در پرستش، ستایش یا نبوت تحت هدایت روح شریک گردند (1قرنتیان 14: 4-6 و 13-17).

ب) سخن گفتن به زبانها به وسیله ایمانداران به منظور صحبت با خدا در عبادت شخصی استفاده شده و باعث بنای زندگی روحانی ایمانداران می گردد (1قرنتیان 14: 4). این به معنی سخن گفتن در حد و سطح روح القدس (14: 2، 14) به منظور دعا کردن (14: 2، 14-15، 28)، شکرگزاری (14: 16-17) یا سرود خواندن است (14: 15؛ 1قرنتیان 14؛ به موضع عطایای روحانی، ص 486 مراجعه کنید).

زبانهای کاذب:

فقط سخن گفتن به “زبانهای دیگر” یا هر نوع تجلی دیگر ماوراءالطبیعی نمی تواند نشانه قطعی کار و حضور روح القدس باشد. سخن گفتن به زبانها می تواند با ابتکار انسانی یا فعالیت شیطانی تقلید گردد. کتاب مقدس به ما هشدار می دهد که هر روح را باور نکنیم اما هر نوع تجربه روحانی را امتحان کنیم که از جانب خدا است یا خیر (1یوحنا 4: 1).

1)قدرت سخن گفتن به زبانها می باید از جانب روح القدس داده شود (اعمال 2: 4).

همانند اصلی که در اعمال رسولان یافت می شود سخن گفتن به زبانها باید نتیجه خود به خود پری ابتدایی و اولیه روح القدس باشد. سخن گفتن به زبانها یک پدیده آموختنی نیست و ایمانداران نیز نمی توانند با بکار بردن تلفظ های نامربوط آن را بیاموزند.

2)روح القدس صریحاً هشدار می دهد که در این ایام آخر دورویی و ریاکاری وارد کلیسا شده (1تیموتائوس 4: 1-2) و معجزات و عجایب از جانب قدرتهای شیطانی (متی 7: 22-23 و 2تیموتائوس 2: 9) ظاهر می گردد و خادمین فریبکار خود را به عنوان خادمین خدا معرفی خواهند کرد (2قرنتیان 11: 13-15).

ما باید به این هشدارها درباره عجایب و معجزات دروغین توجه کنیم (متی 7: 22-23؛ 2تیموتائوس 2: 10-8).

3) به منظور تشخیص واقعی بودن زبانهایی که با آنها سخن می گوییم، یعنی اینکه آیا از جانب روح القدس هستند یا نه؟ می باید به نتایج مشخص تعمید روح القدس از نظر کتاب مقدس توجه کنیم (به موضوع ملاکهای تعمید واقعی در روح القدس، رجوع کنید).

اگر کسی مدعی سخن گفتن به زبانها است ولی نسبت به عیسی مسیح و اقتدار کلام خدا هیچ تعهدی ندارد و تلاش نمی کند تا از کلام خدا اطاعت کند هیچ تجلی در او نمی تواند از جانب روح القدس باشد (1یوحنا 3: 6-10؛ 4: 1-3؛ متی 24: 11، 24؛ یوحنا 8: 31؛ غلاطیان 1: 9).

برگرفته از کتاب دائرةالمعارف کتاب مقدس