متن اعتقادنامۀ وست مینستر- فصل نهم: آزادی اراده

متن اعتقادنامۀ وست مینستر

فصل نهم: آزادی اراده

1. خدا به انسان اراده‌ای عطا فرموده است که ذاتاً آزاد است. یعنی مجبور نیست و به طرف نیکی یا بدی تمایل اجباری ندارد (یعقوب 1: 13-14؛ تثنیه 30: 19؛ اشعیا 7: 11-12؛ متی 17: 12؛ یوحنا 5: 40؛ یعقوب 4: 7).
2. انسان، در حالت بی‌گناهی‌اش، آزادی کامل و قدرت ذاتی داشت که آنچه را خوب و نزد خدا پسندیده بود اراده کند و انجام دهد (جامعه 7: 29؛ پیدایش 1: 26، 31؛ کولسیان 3: 10) ولی خدا انسان را طوری آفرید که می‌توانست این آزادی را از دست بدهد (پیدایش 2: 16-17؛ پیدایش 3:6، 17).
3. انسان، بر اثر سقوط در گناه، قدرت ارادۀ خود را در مورد یافتن برکات روحانی حاصل از نجات کاملاً از دست داد (رومیان 8: 7-8؛ یوحنا 6: 44، 65؛ یوحنا 15: 5؛ رومیان 5: 5) و به همین دلیل چون انسان طبیعی با این برکات روحانی ناسازگاری دارد (رومیان 3: 9-10، 12، 23) و در گناه مرده است (افسسیان 2: 1، 5؛ کولسیان 2: 13) دیگر قادر نیست با قدرت خودش خود را عوض کند و یا خود را برای عوض شدن آماده سازد (یوحنا 6: 44، 65؛ یوحنا3: 5-6؛ 1قرنتیان 2: 14؛ تیطس 3: 3-5).
4. وقتی خدا انسان گناهکار را عوض می‌کند و به حالت فیض وارد می‌سازد، او را از اسارت طبیعی گناه رهایی می‌بخشد (کولسیان 1: 13؛ یوحنا 8: 34، 36؛ رومیان 6: 6-7) و تنها با فیض خود قادر می‌سازد که آنچه را که از نظر روحانی نیکوست با آزادی اراده کند و انجام دهد (فیلیپیان 2: 13؛ رومیان 6: 14، 17-19، 22) ولی چون هنوز فساد ذاتی در او باقی است، به طور کامل تنها آنچه را که خوب است اراده نمی‌کند بلکه چیزهای بد را هم اراده می‌نماید (غلاطیان 5: 17؛ رومیان 7: 14-25؛ 1یوحنا 1: 8-10).
5. فقط در حالت جلال است که انسان به طور کامل و پایدار، تنها برای امور نیکو آزادی می‌یابد. (عبرانیان 12: 23؛ 1یوحنا 3: 2؛ یهودا 24؛ مکاشفه 21: 27)