خدایان اقوام غیریهودی ذکر شده در کتاب مقدس: بعل

خدایان سایر اقوام (بتها: بعل)

بعل                                     داوران 2: 13                                 Baal

معنی لغوی آن “آقا، صاحب و شوهر” است. مهمترین بت در معابد کنعانیان بود. از هزاره سوم پیش از میلاد تا 1500 ق.م. این عنوان به خدای بارندگی و طوفان زمستان یعنی هداد اطلاق می گردید. همچنین در معابد کنعانی خدای حاصلخیزی  باروری بوده و سمبل او یک گاو نر بود. ذکر نام او در منابع آرامی، فنیقی، کارتاژی و مصری، گسترش پرستش او را نشان می دهند. در دوران رامسید (Ramesside)، با ست (Seth) یکی دانسته می شد. عنوان او “زبول” به معنی “عالی، خداوند زمین” است. مکانی به اسم آن در مصر به نام بعل سفون (Baal Saphon) نشان می دهد که پرستش او در مصر رواج داشت. در متون راس شامرا (Ras Shamra) او پسر ایل است. بر آبهای متلاطم غلبه یافته بود. به وسیله موت (Mot) کشته می شد و به وسیله عناث دوباره می گردد. بعل به عنوان بت اعظم نظام بت پرستش نماینده گردش فصول بود که با تولد و رشد در بهار آغاز می گشت و با فصل درو در تابستان و پاییز به اوج می رسید. پرستش بعل همراه با پرستش عشتاورت (داوران 2: 13) و عشیره (1پادشاهان 18: 19؛ 2پادشاهان 23: 4) بود و مذبح او معمولاً در نزدیکی مذبح عشیره قرار داشت (داوران 6: 30، 1پادشاهان 16: 32-33). از آنجایی که بعل خدای کشاورزی و حاصلخیزی بود مراکز پرستش آن در نزدیکی مزارع و مراتع بنا می گردید. در عهد عتیق رقیب جدی یهوه به شمار می رفت. در مکانهای بلند موآب پرستیده می گردید (اعداد 22: 41). در زمان داوران مذبح های زیادی برای او برپا شد (داوران 2: 13 و 18: 17-40). پرستش آن توسط یهویاداع (2پادشاهان 11: 18) و یوشیا (2پادشاهان 23: 4-5) متوقف گردید.

اعمالی که پرستندگان بعل به آنها دست می زدند شامل بوسیدن تمثال (1پادشاهان 19: 18؛ هوشع 13: 2)، زخمی کردن بدنشان توسط چاقو، قربانی کردن کودکان به وسیله آتش (ارمیا 19: 5) شرکت در نهار و شام دسته جنعی، مراسم شهوانی و اشکالی مختلف فحشاء می گردید (1پادشاهان 14: 24؛ 2پادشاهان 23: 7). این مذهب همجنسگرایی و اعمال غیر طبیعی دیگر مانند رابطه جنسی با حیوانات را ترغیب می کرد. در عهد عتیق به بعلیم (جمع بعل) اشاره شده است.

برگرفته از کتاب دائرةالمعارف کتاب مقدس