حقایقی مهم در بارۀ مزامیر داود (کتاب زبور)

حقایقی مهم در بارۀ مزامیر داود (کتاب زبور)

ترانه های توکل

سرودهای روحانی

کتاب سرود و مناجات اسرائیل

در زبان عبری موسوم به «کتاب تسبیحات»

دوست داشتنی ترین کتاب عهد عتیق

150 تصنیف برای عبادت

جهت استفاده در زندگی شخصی و پرستش عمومی

والاترین هنر دوران طلایی اسرائیل

از مجموع 283 نقل قول در عهد جدید برگرفته از عهد عتیق، تعداد 116 مورد به کتاب مزامیر اختصاص دارند.

مؤلفین مزامیر

با توجه به عناوین مذکور در ابتدای هر یک ازمزامیر، 73 مزمور به داود، 12 مزمور به آساف، 11 مزمور به بنی قورح، دو مزمور به سلیمان (72، 127)، 1 مزمور به موسی (90) و 1 مزمور به ایتان نسبت داده شده اند؛ ضمناً 50 مزمور نیز وجود دارند که فاقد مؤلف می باشند.

عقیده بر این است که مزامیر فاقد نام به نویسندۀ مزمور قبل از آن تعلق دارند. بدون شک، داود نویسندۀ بعضی از این مزامیر بدون هویت می باشد.

با توجه به این که در زبان عبری حرف اضافۀ معادل «از»، «به» و «برای» یکی می باشد، به طور قطع نمی توان با استفاده از عناوین مزامیر به هویت نویسندۀ آن ها پی برد. احتمال دارد مزموری که «از» داود ذکر شده، مزموری باشد که خودش آن را نوشته است، یا مزموری است که «برای» داود نوشته شده و یا مزموری باشد که خطاب «به» داود نوشته شده است.

در هر حال، این عناوین بسیار قدیمی، و فرض معقول این است که نویسندۀ هر مزمور همان است که نام او در عنوان مزمور مورد نظر ذکر شده است. بر اساس احادیث عمومی کهن، نویسندۀ اصلی مزامیر، داود می باشد.

برخی از فرضیه های نوین تلاش بی ثمری را در خارج ساختن نام داود از صحنۀ مزامیر داشته اند. اما همۀ شواهد حاکی از تأیید کتاب مزامیر به عنوان اثر بدون شک داود می باشند و در این مورد جای هیچ گونه بحث و سؤالی باقی نمی گذارند. عهد جدید نیز در مورد کتاب مزامیر چنین نظری دارد.

بنابراین ما از کتاب مزامیر به عنوان مزامیر داود یاد می کنیم چرا که نویسندۀ اصلی و یا گرد آورندۀ آن، داود می باشد. عموماً عقیده بر این است که قبل از داود تعدادی از مزامیر وجود داشته اند که هستۀ اصلی سرودهای روحانی و عبادتی را به وجود آورده اند. این هستۀ اصلی، سپس توسط داود توسعه و بسط داده شد. و طی دوران های مختلف تکمیل گردید تا این که گفته می شود در زمان عزرا به حد تکامل خود رسیده است.

داود، سربازی شجاع و بی مانند، یک نظامی باهوش و نابغه و سیاستمدار برجسته ای بود که امت خویش را به اوج قدرت رساند. ضمناً او شاعر و موسیقی دان و کسی بود که با تمام وجود به خدا عشق می ورزید.

به راستی خلق مزامیر توسط داود موفقیتی به مراتب بزرگ تر از برقراری حکومتش بود. کتاب مزامیر یکی از اصیل ترین آثار ماندگار تاریخی می باشد.

در کتاب مزامیر، شخصیت واقعی داود نمایان است، به طور کلی قوم خدا نیز شرح نسبتاً بی طرفانه ای را از خود در این مزامیر می بیند؛ مبارزات آن ها، گناهانشان، غم ها و ناامیدی هایشان، آرزوها، شادی ها، شکست ها و پیروزی هایشان به همان گونه که بوده، نوشته شده اند.

به خاطر وجود مزامیر، میلیون ها میلیون نفر از قوم نجات یافتۀ خدا در تمامی دوران ها از داود به نیکی یاد خواهند کرد.

علاقۀ عیسی مسیح به مزامیر

مزامیر آن چنان که در برگیرندۀ بخشی از حالات روحی عیسی مسیح می باشند که او شرح دردها و مجاهدات خود را در مرگ بر روی صلیب، از این کتاب نقل می کند (22: 1، 31: 5، متی 27: 46، لوقا 23: 45) او فرمود که بسیاری از مطالب مزامیر مربوط به او می باشند (لوقا 24: 44).

تقسیم بندی مزامیر

مزامیر در 5 کتاب مرتب گردیده اند: مزامیر 1 الی 41؛ مزامیر 42 الی 72، مزامیر 73 الی 89؛ مزامیر 90 الی 106؛ مزامیر 107 الی 150.

گفته می شود تقسیم بندی پنج گانۀ مزامیر به تقلید از پنج کتاب تورات موسی بوده، و از زمان های بسیار قدیم در کتاب مقدس های زبان عبری و یونانی (ترجمۀ هفتاد) وجود داشته است.

در خلال این پنج کتاب، مجموعه های دیگری نیز وجود دارند از جمله: مزامیر بنی قورح (42-49)، مزامیر آساف (73-83)، مزامیر مکتوم داود (56-60) و سرود درجات (120-134).

با توجه به موضوع و ساختار مزامیر، بعضی از آن ها مزامیر نبوتی، بعضی دیگر مزامیر تاریخی، مزامیر پشیمانی و توبه (انابتی)، نفرین آمیز، اشعار توشیحی، حاکمیت خدا، و بالآخره مزامیر شکرگزاری می باشند.

مزمور 119 طویل ترین مزمور و بلندترین باب در کتاب مقدس می باشد. مزمور 117 کوتاه ترین مزمور و باب در کتاب مقدس بوده، همچنین در وسط کل باب های کتاب مقدس قرار دارد. آیۀ 8 از مزمور 118 در وسط تمامی آیات کتاب مقدس قرار دارد.

تنظیم مزامیر به جهت سراییدن

موسی سرود خواند و به قوم اسرائیل تعلیم داد تا بسرایند (خروج 15، تثنیه 32).

قوم اسرائیل در طول سفر به سرزمین موعود سرود خواند (اعداد 21: 17).

دبوره و باراق خدا را تسبیح خواندند (داوران 5).

داود با تمام وجود سرود خواند (مزمور 104: 33).

سرایندگانی که حزقیای پادشاه مقرر کرده بود، به کلمات داود، خدا را تسبیح خواندند (2تواریخ 9: 28-30).

سرایندگان نحمیا با آواز بلند سرود خواندند (نحمیا 12: 42).

عیسی مسیح و شاگردان در شام آخر سرود خواندند (متی 26: 30).

پولس و سیلاس در زندان خدا را تسبیح خواندند (اعمال رسولان 16: 25).

در ابتدای آفرینش «ستارگان صبح با هم ترنم نمودند و جمیع پسران خدا آواز شادمانی دادند» (ایوب 38: 7).

در آسمان هزاران هزار فرشته، هزاران هزار بار سرود می خوانند و همۀ نجات یافتگان با آن ها هم صدا شده می سرایند (مکاشفۀ 5: 11-13). در آسمان، همه سرود خواهند خواند و هرگز از سرائیدن خسته نخواهند شد.

عناوین مزامیر

معنی بعضی از عناوین مزامیر، نامعین می باشد. بعضی از آن ها بسیار قدیمی بوده و به تاریخی پیش از «ترجمۀ یونانی هفتاد» تعلق دارند. در ذیل، فهرستی از این عناوین، به همراه معانی احتمالی هر یک به ترتیب ذکر شده است:

• غزالۀ صبح (مزمور 22): دقیقاً معلوم نیست که نام آهنگی در موسیقی است یا نام ضرب آهنگ.
• علاموت (مزمور 46): احتمالاً اشاره به گروه سرایندگان زن های جوان دارد.
• لاتهلک (مزامیر 57، 58، 59، 75): به معنی «از میان مبر» می باشد.
• جتّیت (مزامیر 8، 81، 84): احتمالاً نام آلتی موسیقی یا آهنگی از شهر جَتّ می باشد.
• هجایون (مزمور 9: 16): به طور حتم نمی توان گفت که این کلمه اشاره به نوعی دعا و مناجات دارد و یا اصطلاحی است در موسیقی که دو بخش را از هم جدا می کند.
• یدوتون (مزامیر 39، 62، 77): نام یکی از رهبران موسیقی داود می باشد.
• فاختۀ ساکت در بلاد بعیده (مزمور 56): احتمالاً نام آهنگ و دستگاهی در موسیقی است.
• مَلَحت (مزمور 53): احتمالاً دارای صوتی محزون بوده است.
• مَحلَت لَعَنوت (مزمور 88): سرودی از برای ناخوشی.
• قصیده (مزمور 32 و سایر مزامیر با این عنوان): از فنون ادبی یا سرودی متفکرانه به شمار می رود.
• مکتوم (مزامیر 16، 56 تا 60): از جمله فنون ادبی به نام ترصیح یا شعر طلایی بوده است.
• موت لبین (مزمور 9): احتمالاً نام یکی از آهنگ های موسیقی است.
• ذوات اوتار (مزامیر 4، 6، 61): نام یکی از سازهای زهی.
• ذوات نفخه (مزمور 5): از سازهای بادی؛ احتمالاً فلوت می باشد.
• سلاه (مزمور 3: 2): هفتاد و یک بار ذکر آن آمده است که احتمالاً نوعی سکوت در میان سرودها است.
• ثمانی (مزامیر 6 و 12): احتمالاً گروه سرایندگان مرد به این نام بوده است.
• شجایون (مزمور 7): احتمالاً آهنگی تند و در عین حال مفغوم داشته است.
• سوسن ها (مزامیر 45، 69، 80): احتمالاً سرودی مخصوص جشن عروسی بوده است.
• سوسن شهادت (مزامیر 60، 80): احتمالاً صرفاً یک آهنگ بوده است.
• برای سالار مغنیان: عنوان 55 مزمور می باشد.

آلات موسیقی

آلات موسیقی مربوط به عصر کتاب مزامیر عبارت بودند از سازهای زهی که عمدتاً شامل چنگ و سنتور یا قانون بوده و سازهای بادی که از آن جمله می توان فلوت، نی، کرنا، یا شیپور را نام برد، همچنین سازهایی که به هم زده می شد مثل سنج و دایره زنگی. تعداد نوازندگانی که داود مقرر کرده بود 4000 نفر بود، که خداوند را با سازهایی که به جهت تسبیح ساخته شده بودند، می سرائیدند (1تواریخ 23: 5).

نکات مهم در کتاب مزامیر

عمده ترین موضوعی که در کل کتاب مزامیر وجود دارد، و به دفعات تکرار می شود، مسئله «توکل» می باشد. داود تحت هر شرایطی صرف نظر از این که خوشی است یا ناخوشی، به خداوند توکل دارد. او علی رغم ضعف ها و ناتوانی هایش به تمام معنی در خداوند زندگی می کرد.

«ستایش» همیشه بر زبان او بود. داود همیشه چیزهایی را از خداوند در دعا می طلبید و خداوند را با تمام وجودش برای اجابت دعاهایش شکر می کرد.

واژۀ مهم دیگر عبارت بود از »شادمادنی» مشکلات پیوسته و دایمی هرگز قادر نبود داود را از شادی در خداوند  باز دارد. او بارها بانگ می زند، «سرود» می خواند، و به «جهت شادی فریاد» بر می آورد. کتاب مزامیر کتابی است حاکی از دل بستگی به خدا.

برگرفته از کتاب راهنمای کتاب مقدس از انتشارات شورای کلیسایی 222