آیا داود (اول سموئیل 17: 23 ، 50) یا الحانان (دوم سموئیل 21: 19) جلیات را کشت؟

این اختلاف که چه کسی جلیات را کشت (داود یا الحانان) به علت اشتباه رونویسی و یا تحریری است، که به روشنی دیده می شود. متن دوم سموئیل 21: 19 این چنین نگاشته: " باز در گوب با فلسطینیان جنگ شد ، و الحانان پسر یعری ارجیم بیت لحمی ، جلیات جتی را که چوب نیزه اش به بزرگی تیر نساجی بود، کشت."

آنچنانکه این متن در نسخه ماسورتیک عبری آمده است، تناقض آشکاری با متن اول سموئیل که شرح کشتن جلیات توسط داود است، دیده می شود. هرچند توضیح بسیار واضح و ساده ای برای این مسئله وجود دارد، که در آیه های موازی این متن در اول تواریخ 20: 5 این گونه شرح داده می شود:

" و باز با فلسطینیان جنگ شد، و الحانان پسر یاعیر، لحمی برادر جلیات جتی را که چوب نیزه اش به بزرگی تیر نساجی بود، کشت. " وقتی که نسخه های عبری این متون را مطالعه می کنیم، علت تناقض را متوجه شده و می بینیم که متن اول تواریخ، صحیح و درست می باشد. این تنها به این دلیل نیست که ما می دانیم داود جلیات را کشت، بلکه همچنین به علت نحوه کلام نوشته شده است.

هنگامی که نسخه برداران از نسخه اولی رونویسی می کردند ، نوشته ها در این آیه بخصوص در دوم سموئیل ، احتمالاً تار یا آسیب دیده بوده اند. و در نتیجه رونویس، دو یا سه اشتباه مرتکب شده:

1-     نشانه مفعول اصلی در اول تواریخ _ت هست که دقیقاً قبل از "لحمی" می آید و نسخه بردار آنرا با ب-ت یا ب-ی-ت (بیت) اشتباه کرده است و آنرا بت – حل- لحمی ( اهل بیت لحم ) نوشته است.

2-     و کلمه برادر( – ه ، که دارای یک نقطه است در زیر آن) را اشتباها به صورت مفعول مستقیم (-ت) خوانده که قبل از اسم ج-ل-ی-ت  ( جلیات) می آید و در نتیجه او جلیات را مفعول "کشته شده" و نه مانند واقعه قید شده در اول تواریخ ایام "برادر" جلیات ، نوشته.

3-     رونویس کلمه "نساج" را اشتباهاً در جایی دیگر نوشته ، یعنی به جای نوشتن آن بعد از "الحانان"  به عنوان نام خانوادگی، آنرا به صورت "پسر نساج " نوشته است که اسمی است غیر احتمالی برای خواندن پدر یک شخص. در اول تواریخ کلمه نساج دقیقاً بعد از تیر می آید که کاملاً قابل درک است.

در نتیجه: اشتباه رونویس در دوم سموئیل را می توان به آسانی با در نظر گرفتن متن اول تواریخ 20: 5 رفع کرد. یعنی این داود بود که جلیات را کشت.

اتفاقاً این بیانگر صداقت و درستی نسخه برداران و مترجمین می باشد (چه یهودی و چه مسیحی). اگر چه آسانتر خواهد بود اگر این اشتباه آشکار و شناخته شده در رونویسی را تصحیح کنیم، اما آنرا به علت حفظ صداقت در نسخه های اصلی، انجام نداده اند. البته به این طریق متن را برای شکایات سطحی مانند ایراد این چالش کننده، آزاد می گذارد، اما از این انتقادات سطحی باکی نداریم. در واقع این نمونه ای بسیار عالی از اشتباه انسانی در رو نویسی از نسخه های آسیب دیده پاپیروس می باشد.

منبع مقاله: www.debate.co.uk

ترجمه: اِلما غریبیان