ماهیت فرشتگان چه بود و تفاوت “فرشتۀ خداوند” با فرشتگان دیگر چه بوده؟

ماهیت فرشتگان چه بود و تفاوت “فرشتۀ خداوند” با فرشتگان دیگر چه بوده؟

داوران 2: 1 «و فرشتۀ خداوند از جلجال به بوکیم آمده گفت: «شما را از مصر بر آوردم و به زمینی که به پدران شما قسم خوردم داخل کردم. عهد خود را با شما تا به ابد نخواهم شکست».

کتاب مقدس اغلب از فرشتگان نام می برد؛ این مقاله شرح کوتاهی را از آن چه کتاب مقدس دربارۀ فرشتگان تعلیم می دهد، ارائه می نماید.

فرشتگان. لغت «فرشته» (در عبری ملک، در یونانی آنجلس) به معنی «پیغام آور» می باشد. فرشتگان خادمین یا پیغام آوران آسمانی خدا هستند (عبرانیان 1: 13-14)، که پیش از آغاز زمین توسط خدا خلق شدند (ایوب 38: 4-7؛ مزامیر 148: 2 و 5؛ کولسیان 1: 16) (1) کتاب مقدس هم از فرشتگان خوب و هم و هم از فرشتگان شریر صحبت می کند، اما بیان می کند که همۀ فرشتگان در ابتدا خوب و مقدس، برای انجام مقاصد خدا آفریده شدند (پیدایش 1: 31). از آن جا که همۀ آن ها آزادی انتخاب داشتند، بسیاری از فرشتگان به عصیان شیطان علیه خدا ملحق شدند (حزقیال 28: 12-17؛ 2:پطرس 2: 4؛ یهودا 1: 6؛ مکاشفه 12: 9؛ متی 4: 10). آن ها با رد کردن امتیاز خدمت به خدا، جایگاه و موقعیت خود را در آسمان از دست دادند. آن ها دیوهایی هستند که در عهد جدید توصیف شده اند. فرشتگان سقوط کرده در این طبقه قرار دارند (متی 25: 41؛ ر.ک به یهودا 1: 6؛ ر.ک به مقالۀ اقتدار بر شیطان و ارواح شریر).

(2) کتاب مقدس از لشکر یا گروه بسیار بزرگی از فرشتگان خوب صحبت می کند (1پادشاهان 22: 19؛ مزامیر 68: 17؛ 148: 2؛ دانیال 7: 9-10؛ مکاشفه 5: 11)، اگر چه فقط نام دو تن از آن ها در کتاب مقدس ذکر می شود؛ میکائیل (دانیال 12: 1؛ یهو 1: 9؛ میکائیل 12: 7) و جبرائیل (دانیال 9: 21؛ لوقا 1: 19 و 26). کتاب مقدس همچنین عنوان می کند که در میان لشکر فرشتگانی که در خدمت خدا و اهداف او هستند، دسته ها و طبقه بندی هایی وجود دارد. برای مثال میکائیل فرشته بزرگ نامیده می شود (در لغت یعنی، «رئیس فرشتگان»، یهودا 1: 9؛ م.ک با اول تسالونیکیان 4: 16). صرافین (اشعیا 6: 2) و کروبیم (خروج 10: 1-3) نیز وجود دارند. فرشتگانی وجود دارند که حوزه ها و امور خاصی تحت اختیار و کنترل آن هاست (افسسیان 3: 10؛ کولسیان 1: 16). تعداد بی شماری از ارواح فرشتگان وجود دارند که امور مختلفی را به خواست خدا انجام می دهند (عبرانیان 1: 13-14؛ مکاشفه 5: 11).

(3) فرشتگان خوب به عنوان موجودات روحانی، خدا را ستایش می کنند (عبرانیان 1: 6؛ مکاشفه 5: 11؛ 7: 11)، ارادۀ او را انجام می دهند (اعداد 22: 22؛ مزامیر 103: 20)، آزادانه به حضور او می آیند (متی 18: 10)، مطیع مسیح می باشند (اول پطرس 3: 22)، به نوعی مافوق بشر هستند (عبرانیان 2: 6-7) و در آسمان (بهشت) ساکن می باشند (مرقس 13: 32؛ غلاطیان 1: 8)، آن ها ازدواج نمی کنند (متی 22: 30) هرگز نخواهند مرد (لوقا 20: 34-36) و نباید پرستش شوند (کولسیان 2: 18؛ مکاشفه 19: 9-10)، در عین حال آن ها می توانند به شکل انسان، به صورت مردان جوان ظاهر شوند (م.ک با پیدایش 18: 2 و 16؛ 19: 1؛ عبرانیان 13: 2).

(4) فرشتگان در اطاعت از فرمان خدا، امور بسیاری را در روی زمین به انجام می رسانند. آن ها نقش بی نظیری در الهام شریعت خدا به موسی داشتند (اعمال 7: 38؛ م.ک با غلاطیان 3: 19؛ عبرانیان 2: 2). بالاتر از همه، آن ها در خدمت مأموریت مسیح برای اصلاح رابطۀ مردم با خدا می باشند (ر.ک به متی 1: 20-24؛ 2: 13، 28: 2؛ لوقا 1-2؛ اعمال رسولان 1: 10؛ مکاشفه 14: 6-7). آن ها تماماً در خدمت منافع قوم خدا می باشند (دانیال 3: 25؛ 6: 22؛ متی 18: 10؛ 1تیموتائوس 5: 21). آن ها پیغامهای خدا را می رسانند (زکریا 1: 14-17؛ اعمال رسولان 10: 4) و گاهی اوقات به افراد کمک می کنند تا رؤیاها و خواب های نبوتی را درک نموده یا برای آن ها تعبیر می کنند (دانیال 7: 15-16). فرشتگان همچنین قوم خدا را در سختی ها تقویت و یاری می کنند (متی 4: 11؛ لوقا 22: 43). کسانی را که به خدا احترام می گذارند و از بدی نفرت دارند، محافظت می کنند (مزامیر 34» 7؛ 91: 11؛ دانیال 6: 22؛ اعمال رسولان 12: 7-10) و دشمنان خدا را مجازات می کنند (دوم پادشاهان 19: 35؛ اعمال 12: 23؛ مکاشفه 14: 17-16: 21). کتاب مقدس شرح می دهد که فرشتگان، علیه نیروهای شیطانی (مکاشفه 12: 7-9) می جنگند؛ وقتی حتی یک گناهکار زندگی خود را به خدا تسلیم می کند شادی می کنند (لوقا 15: 10) و کسانی که خدا را می شناسند، بعد از مرگ به آسمان (بهشت) می برند (لوقا 16: 22).

(5) در طول وقایع زمان های آخر، نبرد بین میکائیل به همراه فرشتگان خوب و شیطان به همراه دیوهایش بسیار شدیدتر خواهد شد (مکاشفه 12: 7-9). کتاب مقدس می گوید که وقتی مسیح بازگشت می کند فرشتگان با او همراه خواهند بود (متی 24: 30-31) و آن ها به هنگام داوری تمام نسل بشر، حضور خواهند داشت (لوقا 12: 8-9).

فرشتۀ خداوند: گاهی اوقات به آن «فرشتۀ خدا» نیز اطلاق می شود. این فرشتۀ منحصر به فردی است که هم در عهد عتیق و هم در عهد جدید ظاهر می شود. (1) اولین بار هنگامی که در بیابان بر هاجر ظاهر می شود، نام او ذکر شده است. (پیدایش 16: 7). در سایر موارد ظهورش بر افراد ذیل بیان شده است؛ ابراهیم (پیدایش 22: 11 و 15)، یعقوب (پیدایش 31: 11-13)، موسی (خروج 3: 2)، بر همۀ بنی اسرائیل طی خروجشان از بردگی در مصر (خروج 14: 19) و بعداً در بوکیم (داوران 2: 1و 4)، به بلعام (اعداد 22: 22-36)، به یوشع (ر.ک به یوشع 5: 13-15، آنجا که می گوید «سردار لشکر خداوند» به احتمال زیاد فرشتۀ خداوند است، به جدعون (داوران 6: 11)، داود (اول تواریخ 21: 16)، ایلیا (دوم پادشاهان 1: 3-4)، دانیال (دانیال 6: 22) و یوسف (متی 1: 20؛ 2: 13).

(2) فرشتۀ خداوند به طور کلی کارهای متعددی را مانند همۀ فرشتگان انجام می داد. گاهی اوقات فقط پیغام هایی را از جانب خداوند برای قوم او می آورد (پیدایش 22: 15-18؛ 31: 11-13؛ متی 1: 20). سایر اوقات خدا فرشتۀ خود را برای تأمین نیازهای قومش (اول پادشاهان 19: 5-7)، محافظت آنان از خطر (خروج 14: 19؛ 23؛ 2پادشاهان 19: 34-35؛ 6: 22) و مواقعی برای نابود کردن دشمنان آن ها (خروج 23: 23؛ 2پادشاهان 19: 34-35؛ م.ک با اشعیا 63: 9) می فرستاد. وقتی قوم خدا خیلی سرکش می شدند او می توانست فرشتۀ خود را برای نابود کردن آنان بفرستد (دوم سموئیل 24: 16-17).

(3) ماهیت فرشتۀ خداوند به خاطر نحوه ای که اغلب مردم را مخاطب قرار می داد، مورد بحث بوده است. به این مورد توجه نمائید: (الف) در داوران 2: 1، فرشتۀ خداوند می گوید، «من» شما را از مصر بیرون آوردم و به سرزمینی که «من» وعدۀ آن را به اجدادتان دادم، آوردم و «من» گفتم که «من» هرگز عهدی را که با شما بسته ام، «نخواهم شکست». (کلمه های داخل گیومه اضافه شده اند). در مقایسه با سایر متون کتاب مقدس که همان واقعه را توصیف می کنند، این ها اموری بودند که توسط خود خدا انجام شدند. این خدا بود که به ابراهیم، اسحاق و یعقوب وعده داد، فرزندانشان وارث سرزمین کنعان خواهند شد (پیدایش 13: 14-17؛ 17: 8؛ 26: 2-4؛ 28: 13) و این که «پیمان زندگی» یا عهد او با آنان ابدی خواهد بود (پیدایش 17: 7). این خدا بود که بنی اسرائیل را از مصر (خروج 30: 1-2) به سرزمین وعده (یوشع 1: 1-2) آورد. (ب) هنگامی که فرشتۀ خداوند بر یوشع ظاهر شد، یوشع به زمین افتاد و او را پرستش کرد (یوشع 5: 14). چنین واکنشی منجر شده است، بسیاری عقیده داشته باشند که این فرشته، ظهور جسمانی خداوند خدا بوده است. در غیر این صورت فرشته به یوشع می گفت وقتی بعدها دوباره ظاهر شد او را پرستش نکند (م.ک با مکاشفه 19: 20؛ 22: 8-9). (ج) شاید اشارۀ واضح تر به ماهیت فرشته وقتی بود که فرشتۀ خدا در بوتۀ مشتعل به موسی ظاهر شد و گفت: «من هستم خدای پدرانت، خدای ابراهیم، خدای اسحاق و خدای یعقوب» (خروج 3: 6؛ 16: 7؛ 3: 2).

(4) از آنجا که ماهیت فرشتۀ خداوند خیلی به خدا نزدیک می باشد و به شکل انسانی ظاهر شده است، برخی او را ظهوری از مسیح ازلی و ابدی، شخصیت دوم تثلیث (برای توضیح تثلیث، مقالۀ صفات خدا) پیش از آمدن عیسی مسیح به زمین به صورت انسان از طریق تولد از باکره، در نظر می گیرند.