شفای زخم های سرزمینم ایران

شفای زخم های سرزمینم ایران:

ایران من امروز زخمی است. زخمی که نه بخیه شده و نه بسته شده و نه مرحمی بر رویش گذاشته شده است.

ایران من امروز تنور شعله وری است که هرکس در هر اسم و مقام و عنوانی فقط نان منافع خودش را به این تنور می چسباند.

ایران من امروز آهوی شکار شده ای است که از بدِ روزگار، در بیشه ای بر زمین افتاده و هر کس سهم خودش را از آن با چنگ و دندان می درّد.

ایران من امروز ماشین تصادف کرده ای در جادۀ پر پیچ و خم زندگی است که بعضی رهگذرانِ فاقدِ شرافت، متناسب با امکاناتشان قطعه ای از آن را به یغما می برند.

ایران من امروز فریاد نشنیده ای است که رسانه های خبری دنیا فقط قسمتی از صدایش را که مناسب پیروزی بر رقیبانشان باشد را پخش می کنند.

روی سخنم با خودم و با توست.
همۀ ما مسئولیم:

از بقال گمنام سرکوچه که احتکار می کند گرفته تا هنرمندنماهای سفارشی و سلبریتی هایی نمایشی یک بار مصرف.

از شخصیت های پشت پرده با اختلاس های سرسام آور تا مدیرانی که با حقوق های نجومی، نقش دایۀ مهربان تر از مادر را ایفا می کنند و با وعده هایشان بر روی جراحتش فقط چسب زخم می گذارند.

همۀ ما مقصریم:
از من که فقط دنبال مُهر خروجی از کشور بر روی پاسپورتم بودم تا تو که دنبال مقام و نفوذ در هرم قدرت و به دست آوردن کاخ های لواسان و ویلاهای لب دریای خزر بودی.

از آن بی سوادی که نمی دانست با دست راستش شعار بدهد یا دست چپش تا تو که خودت را تحصیل کردۀ فرنگ و روشن فکر مکتب مارکس و لنین و چه گوئه وارا و آلنده و فدایی و توده ای و مجاهد می دانی.

از تجزیه طلبان فرصت طلبی که برای تکه تکه کردن این سرزمین دندان تیز کرده اند گرفته تا تو که خودت را عضو نهضت آزادی ملی و مذهبی می دانی و ادعای دفاع از دین و میهن پرستی ات سقف آسمان را سوراخ کرده بود.

و حالا این ایران است. سرزمینی که جواب یک جرعه آبش گلوله است.

درمان چیست؟
کلام خدا می فرماید:
«اگر کسانی که به اسم من نامیده شده‌اند متواضع شوند، و دعا کرده، طالب حضور من باشند، و از راه های بد خویش بازگشت نمایند، آنگاه من از آسمان اجابت خواهم فرمود، و گناهان ایشان را خواهم آمرزید و سرزمین ایشان را شفا خواهم داد.» آمین. (دوم تواریخ ۷: ۱۴)

جلیل سپهر
@jalilsepehr