معنای آتش غریب در لاویان ۱:۱۰ چیست؟
معنای آتش غریب در لاویان ۱:۱۰ چیست؟
برای درک عبارت “آتش غریب”، باید داستانی را که در کتاب لاویان آمده است مرور کنیم. خیمۀ اول برپا شده بود و هارون طبق دستورات خدا قربانی‌های زیادی تقدیم می‌کرد (لاویان فصل‌های ۸و۹). یک روز، دو پسر هارون، ناداب و ابیهو، آمدند و بخور با “آتش غریب” تقدیم کردند. کلمۀ عبری که در این آیه “غریب” ترجمه شده به معنای “غیرمجاز، بیگانه یا ناپاک” است. خدا نه تنها قربانی آن‌ها را رد کرد، بلکه آن را به قدری توهین‌آمیز یافت که این دو مرد را با آتش سوزاند.
پس از اینکه ناداب و ابیهو کشته شدند، موسی به هارون توضیح داد که چرا خدا چنین عمل سختی انجام داده است: «این است فرمودۀ خداوند: ‘در میان آنان که نزدیک منند، تقدیس خواهم شد، و پیش روی همۀ قوم جلال خواهم یافت» (لاویان ۳:۱۰). ماهیت دقیق آتش ناپاک مشخص نیست، اما از آنجا که آتش غیرمجاز بود، ممکن است ناداب و ابیهو بخور را با آتش خودشان می‌سوزاندند و نه آتش گرفته شده از قربانی، همان‌طور که در لاویان ۱۲:۱۶ مشخص شده است. یا ممکن است که این دو مرد در حالت مست به خیمه آمده بودند و بنابراین نمی‌توانستند به یاد داشته باشند که چه چیزی خطا است و چه چیزی نیست (لاویان ۸:۱۰-۹). هرچه که باعث شده تا این مردان قربانی ناپاکی را تقدیم کنند، نشانه‌ای از بی‌توجهی آن‌ها به تقدس مطلق خدا و نیاز به احترام و اطاعت از او در ترس و خشوع مقدس بود. بی‌احتیاطی و بی‌احترامی آنان به سقوطشان منجر شد.
در قضاوت دربارۀ ناداب و ابیهو به خاطر آتش غریبشان، خدا به همۀ کاهنان دیگری که در خیمه‌اش و بعدها در معبدش باید خدمت می‌کردند، و همچنین امروز به ما، یک پیام مهم می‌داد. از آنجا که این اولین بار بود که قربانی‌ها بر روی قربانگاه ارائه می‌شد و اسرائیل در حال آشنا شدن با خدای زنده بود، زمانی که پسران هارون نافرمان و ناپاک شدند، خدا نارضایتی خود را به وضوح نشان داد. خدا نمی‌خواست که نافرمانی پسران هارون به یک رویه برای بی‌توجهی به قانونش در آینده تبدیل شود.
یک داستان مشابه در اعمال رسولان ۱:۵-۱۱ وجود دارد، یعنی در دوران کلیسای اولیه. در این داستان، یک شوهر و همسر به پطرس در مورد زمینی که به کلیسا داده شده، دروغ می‌گویند و به خاطر دروغشان با مرگ جسمی قضاوت می‌شوند. همان‌طور که پطرس می‌گوید: «تو نه به انسان، بلکه به خدا دروغ گفتی!» (اعمال رسولان ۴:۵).
این وقایع نشان‌دهندۀ اهمیت احترام به قوانین و دستورات الهی هستند و نشان می‌دهند که خدا نافرمانی و ناپاکی را به سختی می‌پذیرد. پیام واضح است: خدا خواهان اطاعت و احترام به قدوسیت خودش است و هرگونه بی‌احترامی به او عواقب جدی دارد.
خدا از قلب‌ها و نیّت‌های ما آگاه است. او می‌داند که ما واقعاً به چه چیزهایی باور داریم و نگرش‌مان نسبت به او چگونه است. نمی‌توانیم قربانی‌های پر از تکبر و غرور به او تقدیم کنیم که شایسته او نیستند. او به دنبال کسانی است که با فروتنی به او نزدیک می‌شوند و آماده‌اند که افتخارات خود را قربانی کرده و قلب‌های متواضع و شکسته‌ای را که به خاطر گناه اندوهگین هستند، در برابر او قرار دهند (مزمور ۱۷:۵۱).
البته، برای کسانی که به او تعلق دارند، رحمت و بخشش و فرصت‌های مجدد زیادی وجود دارد. اما نباید فراموش کنیم که خدا می‌خواهد ما بفهمیم که در مورد شکوه و جلال خود کاملاً جدّی است. اگر در زندگی یک ایماندار نافرمانی عمدی وجود داشته باشد، خدا ما را به خاطر محبت عظیمش تنبیه می‌کند (عبرانیان ۷:۱۲-۱۱). اگر چنین نافرمانی ادامه یابد، خدا اقدامات سخت‌تری انجام خواهد داد تا بفهمیم چگونه باعث اندوه او شده‌ایم. اگر حتی پس از آن نیز به نافرمانی خود ادامه دهیم، خدا این حق را دارد تا ما را از این دنیا ببرد (به اول قرنتیان ۲۹:۱۱-۳۰ مراجعه کنید).
برگرفته از لینک: https://www.gotquestions.org/strange-fire.html
ترجمۀ کشیش ورژ باباخانیان
دریافت لینک کوتاه این نوشته:
|
کپی شد! |
